Ölüm Şiiri - Saadet Gökçen

Ölümü düşlüyorum zifiri karanlığı seyre dalarken,
Toprağın soğukluğunu hissediyorum içimde bir yerlerde.
İçimde çığlık atan kız çocuğuna sesleniyorum: "Sus artık, kahroluyorum seni dinlerken",
Papatyalar soluyor ruhumun derinliklerinde.

Sessizleşiyorum, bunca zaman geveze dedikleri kızı unutturmak için.
İyi hatırlanmak istiyorum, gideceğimi hissettiğim için.
Yok olmak istiyorum, bir de korkuyorum cehennemden, dünyada da yandığım için.
Bir yerlerde buz gibi bir su bulursanız, bana değil doğaya içirin.

Gözlerim onu arıyor, melek dedikleri Azrail'i.
Nerde kaldın diyorum, gönlüm seni istiyor, seni.
Emir kuluyum diyor, "Ol" demeden götüremem bedenini,
Hem ruh dediğin acı çeker, unut sen dünyadakini.

Hayat diyorum, ne verdi ki bana neye tutunayım?
Şükürsüzlükle suçladılar, dualarım da kabul olmuyor, başka kime yalvarayım?
Gel diyenim yok, git diyenim çok, gidiyorum ama nereye varayım?
Hiçliğe özeniyorum, var mı bir sebep, yanınızda kalayım?

Korkuyorum, korkutuyorum insanları.
Bir şeyi de içinde tut be kızım, diyemiyorum, haykırmak istiyorum satırlarımı.
Ya konuştuğum için kaybettiklerim, artık önemsemiyorum onları.
Gittiler ve huzur onların oldu, atlatıyorum takıntıları.

Hayret ediyorum kendime, nasıl başardım böyle olmayı?
Hem herkesi kaçırıp hem de yanlarında kalmayı?
Onlar mı seçti beni böyle ıssız bir köşede bırakmayı,
Yoksa ben mi hak ettim bulunduğum yuvayı, bilmiyorum.

Fırtına esiyor etrafımda vahşi seslerle,
Atımı şaha kaldırıp koşuyorum vahşetin içine.
Terler boşanıyor alnımdan eteklerime,
İstediğim buydu demek, atılacağım tek başıma çıkmaz sokağın dip köşesine.

Hayat diyorum, ne çabuk gelip geçiyor gözlerimin önünden,
Asla, derdim, vazgeçmeyeceğim güzel hislerden.
Şimdi koşarak uzaklaşıyorum,
Geldiğim ve dönmenin çok uzak olduğu yerlerden.