Ölüm Şiiri - Hamza Özçelik

Bir ince sesleniş yankılanıyor kanımda
Uzaklardan bir hülya göğsüme dokunuyor
Nice ruhlar feryat figan ediyor canımda
Niçin hepsi kara tenime değip sönüyor

Bazı küheylanlar şaha kalkıyor içimde
Bazı çocuklar gibi oturup ağlıyorum
Nasıl, neden ve hiç bilmediğim biçimde
Kimin için yanıyor ve kimin için korum

Vazgeçmek bu çocuksu, bu masum heveslerden
Günahın beni bir bir harama itmesidir
Hiç haber yok mu daha öteki seslerden?
Yiten sade zaman değil, ruhun bitmesidir

Bilirim, bilmek zorundayım tek dost yalnızlık
Bana en büyük dost, en büyük ceza da sensin
Bu gelgitlerden, bu yanışlardan bıktım artık
Elverir ki ölüm bir gün uzaktan gel desin