Ölüm Şiiri - Lütfi Karabıyık

usul usul yağıyor gözlerimden yağmur
rüzgar dudaklarımda haşin bir ıslık
gece nihavend makamında bir şarkı
hicran dolu soluklarım
kalemim, yaralı bir matem kadar pısırık
bazen kuru ağaçlı parktır mekanım
bazen ulu bir ırmak
yaprakları dökük, suları beni boğan
yanımda, vurulmuş ceylan gibi dertli bir dost
elinde yanık sigarasıyla imdadıma koşan
şimarıyor uğrak bilmez nazlı ilhâmım
geldikçe geliyor bu gece üstüme
tutup kaldırıyor düştüğüm yerden
imânımı kurtaran sabah namazım.

geceler, bir yalancı rüzgar
geceler mihmandârı sokakların
ay karanlıkta beyaz atlı prens
yıldızlar sığınağı yalnız kalanların

'ölüm var' diyorum, ölüm var nasılsa!
gölgelerle dolu şu dünyada
var olan tek gerçek ölüm aslında

ölüm;
bedenden kurtuluşudur bâki ruhların..