Ölüm Şiiri - Mustafa Kemal Özdemir

Zemzem olur gozyasim kalbim kuyularinda
Can verir hayat verir ölüm uykularinda

Bugünlerde hava pek garip pek garip  kuşlar
Nice yurekten gelip yüreğime konmuslar

Bir gün herşey biter... dostluklar arkadaşlıklar
Gozlerimi kamaştırıyor sönmüs o ışıklar

Birdenbire ne oldu dunyam karariverdi
Ruhum helallesmeden gitmeye karar verdi

Bedenimin gozleri ruhumun yollarında
Ne de sicak bedenim ruhumun kollarında

Gök cuşa gelerek yeryuzu ile öpüştü
Bir anda bedenime toz ve toprak üşüştü

Yorgun gözlerime derin bir uyku yürüdü
Çıplak bedenimi beyaz bir örtü bürüdü

Kesildi ansızın nice ugultu nice ses
Cigerlerimde kalmadı artık tek bir nefes

Tek bir manzara vardı kalastan bir gökyüzü
Zifiri bir karanlık gecesi ve gündüzü

Zaman akıp gidiyor ancak yok hiçbir saat
Toprak ne kadar sıcak toprak ne kadar rahat...

Anlıyorum şimdi vaad edilen gercekmiş
Herşey yalan yalnız ölüm denilen gerçekmiş...