Ölmenin yaşamaya faydası var mı?

‘’Auschwitz’ten sonra şiir yazmak barbarlıktır:’’ demiş Theodor Adorno… Ama hala şiir yazılıyor.
Aynı düşünceyle;
‘’7 Haziran’dan sonra iyimser olmak barbarlıktır’’ diyebiliriz… Demeliyiz.
Sınırlı biolsa demokratik yoldan elde edemediği gücü, zorla elde etmek için, yakılan insanlar, yıkılan şehirler, tecavüzler, öldürülen kadınlar, öldürenlerin cezaları hafifletilirken, tehdit altındakilerin savunmasız bırakılması, hırsızlıklar, hırsızlar kutsanırken onları açığa çıkaranların cezalandırılması, halk iradesinin ayaklar altına alınması, seçilmişlerin hiçbir haklı sebebe dayanmadan tutuklanıp, yerlerine kayyum atanması, elinde palalarla yasal haklarını savunmaya çalışan halka karşı saldıran ve hiçbir ceza almadan (hatta ödüllendirilerek) sokaklarda dolaşması, çocuklarının güvenliği için tedirginlik içinde yaşayan milyonlar, eğitimin yok mertebesine indirilmesi, iş güvenliğinin ve emeklilik haklarının sıfırlanması, iş cinayetlerinde sorumlular yargılanmazken, ölen işçilerin ailelerinin mağdur edilmesi…
Daha bunun gibi saymakla bitmeyecek sorunlar … Kısıtlı demokrasinin bile yok edilerek KHK’lerle keyfi yönetilmekte olan bir ülke…
Devletin gücünü ele geçirip, o devletin temel taşı olan vatandaşların ezilerek sindirilmesi, korkutulması, baskıyla çıkar çevrelerinin işine geldiği gibi kullanılması…
Kapatılan dernekler, işten atılan işçiler akademisyenler…
Sormak gerekiyor… BU VATAN KİMİN? Devletin imkanlarını kendi çıkarları için kullanan çapulcuların mı? Ya da bu topraklar üzerinde yaşayan insanların mı?
‘’YAŞAMAK MÜCADELEDİR! ’’ diye duyarız, okuruz, ve yaşayarak da bunu biliriz…
Bütün bu olanlara karşın hala bu toplumdan ses çıkmıyorsa, yaşadığından şüphe etmek gerekir…
Sanki ölü toprağı serpilmiş üstümüze…
Susuyoruz… Bekliyoruz sıra bize gelsin diye…
İnsanın yaşamayı öğrenmesi için ölmesi mi gerekiyor?
Cellatlar iş başında ise, gerek var mı beklemeye?
Ölmenin yaşamaya faydası var mı?