Ben ışığa, ben sıcaklığa hasret kalırsam
Lekesiz bir aşkla yalnızlığın pası çıkar sanırdım! ..
Gecenin gözlerinde ayrılığı ezberlersem
Vuslatın yolunda ölüm durmaz bilirdim! ..
Acısı köreltilmiş bir yalnızlığa,
Öznesiz bir dost bulursam
Ölüm bana hiç uğramaz sanırdım! ..
Kağıttan bir insan gibi yakaya takılırsam
Ve tertemiz bir sevdayla yüreklere taşınırsam
Gönül telimde hiç rüzgar esmez sanırdım! ..
Uykumun koyu karanlığında,
Rüyamda,
Elim eline değerse
Bu ıssız yürekte yolculuk hiç bitmez sanırdım! ..
Kasırga öncesi şimşek çakarsa
Ve bardaktan boşalırcasına gözümden yaş akarsa
Aşk yeniden doğar sanırdım! ..
Düşlenenler olmadı,
Aşk yeniden doğmadı,
Odamın duvarından keder hiç inmedi,
Alacakaranlık sevgilerle
Karnım hiç mi hiç doymadı...
Tutsaklığın uzak kıyısında
Yaşamın en aç çocuğuyum şimdi! ..
5 Mart 2010 /ANKARA
Rukiye Çelik
Kayıt Tarihi : 8.3.2010 10:53:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
iş ruhu mutmain etmeye gelince
'yaşamın en aç çocuğuyum şimdi' demek en doğrusu zahar..
baki selam..
Güzel şiir.Beğenerek okudum.
''Tutsaklığın uzak kıyısında
Yaşamın en aç çocuğuyum şimdi! ..''
Tutsaklığın uzak kıyısında yaşama aç susuz tutunmaya çalışan bir Ses'in itirafları vardı şiirde.
Kutluyorum.
İçimden kimsesizce ...yüreğimin açlığı ile. Elimi tutan beyaz yalnızlıktı ...
Yüreğinize sağlık.
TÜM YORUMLAR (28)