O Günler Şiiri - Metin Çeçen

O GÜNLER

Çocukken oynadığımız bilyeleri
Annemden gizli
Çamaşır iplerinden çaldığım
Çorapların İçine koyar
Bir de düğüm atar da
Kimseler görmesin diye
Begonya saksılarının diplerine
Saklardım hep
“Nerde bu çorapların teki, hep kayıp”
Dediğinde rahmetli annem
Çekilirdim kabuğuma
Sesim çıkmazdı ama
Gözüm begonyalara dalardı
Anlayacaklar diye
Yüreğim hop oturur,
Hop kalkardı

Her okul dönüşü
Akşam beş saatlerinde
Koca Halamın diktiği
Ağabeyimden kalma fistan gibi
Kara önlüğümü beyaz yakasından ayırıp
Her biri bir tarafa gelecek şekilde savurur da
Evin bir ucundaki han gibi mutfağa gider
Somun ekmeğe ne bulursam katık eder
Top oynadığımız
Küçük tarladan bozma sahaya
İpini koparmış danalar gibi koşar da
Katrancıların Ali’si,
Turgutların Fahri’syle,
Yarı inmiş plastik topun peşinde
Kendimizi Metin Oktay zannederdik

Hava karamaya yakın
Yorgun argın eve gelen rahmetli babamı
Ta uzaktan
Yürüyüşünden tanırdım
Bırakırdım topun peşini
Koşardım yanına
Elinden beş somun ekmeği alırdım

Ah babacığım
Başımı okşayıp da
Cebinden çıkarıp verdiğin
Üç beş akide şekeriydi
Günün tadı

Annem
Canımın canı anam
Yarım düzine çocuğa
Ne yedireceğim derdiyle
Açardı yüreğini salonun ortasına
Ne verdiyse yaradan
Getirirdi önümüze
Benzerdi soframız
Halil İbrahim sofrasına

Akşam yemeğinden sonra
Tüm mahalle çocukları
Ali, Osman,Sadık
Günün özetini yapaya
Dar sokaklarda
Geç bir vakit toplanırdık
Sokak lambasının altında
Kalmazdı anlatılmadık,

Biraz bizden büyükler
Tansel, İsmail, Önder,
Bir kenara çekilir
İnce meseleler konuşurlardı
Biz anlardık
Kim kime tanık
Kim kime yanık

Hiç unutmam
Birikmiş su arıklarında
Gazoz kapakları topladığımızı
Komşumuzun kapı ziline
Basıp basıp kaçtığımızı
Necmi Amca’nın bahçesinden ceviz çaldığımızı
Önce kavga edip, sonra barıştığımızı
Hiç unutamamam
…
Ah
Bitmeyecek sandığımız
Rüyasına kandığımız
Aldandığımızı anladığımız çocukluğumuz.