Nurettin Sevim Şiirleri - Şair Nurettin ...

Rebiül evvel ayı,
On ikinci gecesi.
Vakit sabaha karşı,
Günlerden Pazartesi.

Mekke’de küçük bir ev.

Unutma! Dünyaya geldiğin zaman.
Adın konurken, kulağına okundu ezan.
Ömür; kamet ile namaz arası kadar bir an.
Namazın kılınacak elbet, verildiği gün salan.
Uyan ey gafil nefsim. Uyan, uykudan uyan!

ÖMÜR DEDİĞİN

Geçip gitti bu ömrümüz.
Gözün yumup açmış gibi.

Ömür; kafesinde bir kuş.

Mekke’de “Hüzün yılı” gariptir mahzun Nebi.
Acılara gark olmuş, yüreği püryan gibi.

Aylar, “Eşhur-i Hurum” gün Receb yirmi yedi.
Hatim denilen yerde bir teselli bekledi.

Dünyada ne ekersen,
Onu bulursun.
Sonra yaptıklarına,
Pişman olursun.

Hayat inan ki,

Rabbim şöyle buyurur, kullarına Kur’an’da:
“Zamana yemin olsun, insanlar hep hüsranda.”

“Ancak iman edip te, salih amel yapanla.”
“Hakkı tavsiye eden, sabredenler müstesna.”

Duamızı makbul eyle.
Tövbemizi kabul eyle.
Bizi kendine kul eyle
Salih kullarından eyle.

Çok büyütme cüssemizi.

Sevmiyorum insanların halini.
İçimden hep ağlamak geliyor.
Neyim varsa yitirdim birer, birer.
Ne sağlık, ne sevinç, ne umut.
Geriye kaldı elemle keder.

Beşer huzur ararken, her yeri kâbus sarmış.
Sinelerde sessizlik, kalplerimiz kararmış.

Tüm mefhumlar karışmış, tepetaklak gerçekler.
Sisler dağıldığında gerçeği görecekler.

Söyle zalim gurbet ne deyim sana?
Şu yalan dünyayı dar ettin bana.
Kül oldu vücudum hep yana yana.
Yandım gittim ala karlı dağ iken.

Ben gurbet ellerde geldim ne buldum.