Nurdane Diken Şiirleri - Şair Nurdane Diken

Gözlerindeki, arzumu?
Yoksa, şehvet mi?
Neden öyle bakıyorsun?
Bir anlık geçici his mi?
Neden beni yaralıyorsun?
Ben bir biçareyim.

Gül'üm dedim
Sana
Ama ben, dikenin oldum.
Hiç bir har gelmesin, yapraklarına
İstemem!
Dayanamam, buna

Belki! bir gün döneceksin
Herkese beni soracaksın
-Nerede o? diye sorduğun zaman
-Öldü! diyecekler
Bir esmer uğruna
Kahrından, çektiği ıstıraptan

Sen her sabah, gel otur karşıma.
Dünyamı yıka, gülüşünle.
Gözlerin, gözlerime değsin,
Bin öldür, beni bakışınla..

Limanda gemiler ağlasın.

Mini mini bebektin, bukledendi saçların,
Denizden rengin almış, masmaviydi gözlerin.
Kader yazını yazmış, yıkılmıştı kaşların,
Dünyalara değersin, kış bilmesin yazların.

İnsan yaşamını, dünyada ki aynadan seyreder,
İnişler, çıkışlar, sevgiler, sevgisizlikler
Bu aynaya, tüm heybetiyle, akseder.
Kimi kendini uzun, kimi kısa, kimi şişman görür.
Aslı görünen değildir, o yalnız bir hayaldir.
Hayaller ki o insanı, bir ömür boyu, avutur.

Zehretme sevgiyi bana civanım
Her yanım susamış aşkına canan
Bana inanmayıp beni kovanım
Canımdın almadın köşküne canan

Ellerini tuttum yandım kavruldum

Zaman mı benden akıyor,
Ben mi zamandan?
” Dur! “ diyemiyorum.
Akıntıya kürek çekiyorum,

Sen güzelim, son ümidimsin.
Bir şeyler kıpırdıyor, içimde.
Ürperiyorum, üşüyorum.
Sana, beni bırakma, diyemiyorum.
Yalvarmaya ne gücüm var, ne sözüm.
Tutkular içimde bir deniz, açamıyorum.

Özümde, can suyumda, her anımda sen varsın,
Tükenmeyen sevdâmsın, kalbimde yaşayansın.
Kristalden kristal, el değmemiş bir karsın,
Yâr-i menimsin benim; canım, ruhum, aşkımsın.