Nurdan Ünsal Şiirleri - Şair Nurdan Ünsal

Kadın adamı çok seviyordu...
Yemyeşil ovalarını verdi adama
Yaşam fışkıran.
Beni seviyor musun?
Evet, dedi adam...
Güneşini, ayını verdi kadın

Sen sen diye yazdıklarım sen değilsin
Yanlış anlama...
Ağlamalarım sana değil
Sen üstüne alınma...
Ben seni yazmakla
Seni yazıyor değilim

Kadınsan kadın gibi olacak,
Adam gibi adamı seveceksin...

Yürüyünce güller açacak önünde,
Ağlayınca inciler dökülecek.
Güneş seninle doğup seninle batacak.

seni düşününce içimde
mavi bir kadife yırtılır ince ince
ezilir yüreğim kanar.
ne akşamın olduğu yerde teselli
ne şafakta.

öksüz sözcükleri koynunda
hüznü ne anlamsız güzün
yine erken batıyor güneş
gecenin sesi yine uzun

açıp bakılan kimi zaman

Kaybettim gökyüzümü
ıssızlığın ortasında
karardı düş resimlerim
ararsam bulur muyum
baharlarım sende kaldı İzmirim

bir şeyler yarım kaldı mı
belki de işte tam o anda
hatırlanır
nasıldı içimiz
nasıldı dışımız
nasıldı gözlerimiz

aynadaki ben ve sen
dillensek
söz akmış ağ delinmiş
gözlerde sus
el/vedalı
yansısı kırık düş

aşk iklimi meltem
birden uçuşuyor eteklerim
alev aleviz
utangaç
hem serin serin
aldırmıyoruz nasıl olsa aşığız

son utku senin olsun
diz çöktüm hatırına
kendi rüzgarımız söndürdü
kendi ışığımızı
yaran yaramdan büyükmüş
göstermedin/sezdim