cebinden çıkan kağıtlarda saklıydı adım
en çok beni sevmişsin
hataları kafanda büyütmeyip
Dinmeyen türküler ırmağında görmekse bulanık yüzünü,
Ellerinden yazgılı geçmiş, kalkışmalardan gelecek sevdamızsa,
Varamadığımız her yaşın başında akmışsa sularımız,
Elleri ceviz karası çocukların
Sonbahar ayaklarına dolanır
Fakirlik yüreklerinde babalarına
Koşarken kirli çocuklar
Ders bitmiştir
Karstik ovalarda sıcaklığım
Parmak izimin arasında
Küçük sandığım her şey
Tırnaklarımda geçmişim
Gözümün ışığında geleceğim
Pul pul atarken anıları derimden
Tane tane olmuş gözlerindeki yaşlarla
Şıralı ayakları yollarına yeltenen
Yüreğinde üzüm eziği üzülmelerle
Paylarını eşitlemiş pişmanlıkların
Sayıklamaları isyanlarla mayalaşmış
Kaybolmalarına yalancı şahitlik yapan
Sonbaharcı yapraklar teker teker düşerken
Gri asfaltlara mühürlenmiş kayıtlardan
Eğilip öpülen ellerden yazılsa da
Buruşuk kâğıtlara kısa isimleri
Kalbi kırık ücra köşelerinde şehrin
Kimsenin almadığı ıslak umutların
Resepsiyonlarda unutulan asaletlerin
Heybetli dualı yaralı
Bir sabah gri bulutlarla dolu bir pencereyi açarsınız, hayatınızın en mutlu odasına. Her yer, her şey aniden buz keser. İliklerinize kadar ürperirken, umutsuzluk sinsice süzülerek girer içeriye.
Oysa bu sabah gülerek uyanmışsınızdır. Daha mutlu olacaktınız, daha iyimser, daha güçlü… Daha da “fazla” olacaktınız, olmadı, olamadınız.
İşte bu sabahların birinde sizi umutsuzluğa sürükleyen mevsimler ile olaylar aynı rotaya dümen kırar. Her ikisi de ansızın, beklenmedik zamanda gelmez. Tıpkı gri bulutların taşıdığı yağmurlar gibi pusuya yatar, hiç fark ettirmeden sessizce sırasını bekler, siz uyanana kadar. Aklınızdaki “geldi mi üst üste gelir” hikâyeleri tam da toplanmış, yeni düzelmiş ruh halinizin üzerine siner. İçinizden bir çocuk çığlık çığlığa oyun oynar “hava düzelecek, bu olaylar geçecek, bitecek, en az hasarla kurtulacaksın” Ama bu çocuk sesi ne derse desin siz hep üzüleceksinizdir.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!