Nevzat Bilgiç Şiirleri - Şair Nevzat Bilgiç

' Başöğretmenim Rüştü Güvenç ve eşi, öğretmenim Zekiye Güvenç e'

Ayçiçek tarlaları, yeşil - sarı ve kahve,
Mevsim güzel giderse, esenlik var her eve.
Demetler, dokurcunlar; içinde Efendiler,
Alınları boncuk ter, ellerinde direnler...

Bir zamanlar Atalar uzanmıştı Kırım ' a,
Çevre boyun eğmişti Türk 'ün soylu nesline,
Hayat verirdi Tuna, can suyuydu tarıma,
Asla doyum olmazdı kuşlarının sesine...

Şimdi kirlenmiş Tuna, içilmez olmuş suyu,

Aşık Sait, İlhamî, Kırşehir bir Asuman,
Aşık Kerem, Seyfullah, Ozan Musa ve Hasan,
Beşiktaş ' ta bir dükkân, saz çalınır durmadan,
Selvi boylu bir Ozan... Nerde Şemsî Yastıman? ..

Kimi der; ' Bizim ilde, ak sayayı giymezler,'

' Kırşehirli Dostlara... '

Ankara Elmadağ ' dan, Kırıkkale Kırşehir,
Ya da Gölbaşı Balâ, Kaman yolu birleşir.
Mucur ve Himmetdede, Erkilet ' ten Kayseri,
Hacıbektaş üstünde, Gülşehir ve Nevşehir...

' Sabri Yalım anısına... '


Bin dokuzyüz elli, Güz,
Şimdi parke döşeli,
Bir çınarlı yoldayız.

Sık sık saçlarımı okşayıp,
gözlerimden öperken,
Şöyle derdi bana,
Çanakkale ve Balkan
Gazisi Dedem;

Yıldız dağları üzgün, hasret Deli Orman ' a,
Bitki örtüsü bezgin, pancarlar küsmüş sanki,
Eski bağlar yok artık, sebebini sor bana,
Gözlerim yaş içinde anlatırım inan ki....

Edirne 'ye göz kırpar Kızanlığın gülleri,

Kırklareli - İstanbul, yanısıra Edirne,
Çifte raylarla bağlı vagonlar katar katar,
Çocuklar hep kırsalda özlemle ona bakar,
Kültürlü birkaç yolcu, gazete dergi atar.

Hey gidi Gar binası! ... Kimler geçti buradan...

Nerede kaldı coşkun Ergene ' nin taşkını,
Bülbül söylemez oldu gonca güle aşkını,
Su savaşımında sen aklını topla başa;
Yitirme sularını be insanın şaşkını! ...

' Zühtü Güvenç ağabeyime '

Saray ' dan çıkan Gelin, Seyitler ' den gir Gelin,
Burda katılır sana, onca nedimen Gelin.
Gözü yaşlı dereler, yüz görümlüğün senin,
Alyazma, kurdelenle, Edirne ' ye git Gelin! ...