Nergiz Kartal Şiirleri - Şair Nergiz Kartal

Hani manzarasız pencerende
Sen bana
Ben sana karşı bir yaz boyu...

Ardımızdan süzülen ışığın eşliğinde
karaltılarımız.

Şimdi başkalarına bakıyor
güzel yeşil gözlerin
ben avuçlarımda yanan,
yaralı bir kalp taşıyorum.
Saçlarımda günden güne çoğalan beyazlıklar
Sonu olmasa da umut dünyası

Yine yangınlarda yüreğim
Yine suskun,yine dağınık
Ve yine ağlamaklı...
Çocuk olmayı özlüyorum şu günlerde
Elimde hiç olmayan uçurtmam
Maviliklerde gezmeyi özlüyorum.

İkinci hayatım ol bebeğim
Gel ve güldür beni.
Canıma can kat
İçime huzur
yeniden yaşat
Şu nerde olduğu bilinmez bende ki beni.

Son çırpınışlarını yaşıyor gibiydi
Ha doğdu, ha doğacak sanırdım.
Oysa şu an
Sarı bir yaprak gibi son titreyişlerinde
Koptu kopacak.
Biliyorum ki

Sarıydı rengi benim baharlarımın
Yeşil mi?
Yıllar olmuştu unutalı.
Son durağı yıldız yoksunu gecelerdi.
Zamanın bile merhem olamadığı aşkımın...

Uzak diyarların,uzak insanıydın sen
Güllerin kırmızısı hiç açmadı yüreğinde
Ve
Hiç nasibini veremedin sevgilerin.
hep soğuktun ısınmamaya yeminli.
Soğuk diyarların soğuk insanıydın çünkü sen.

Bilemedim,
Boşa hayal edecekmişim aşkların sabahını,
Bir daha asla doğmayacakmış güneş.
Vurmayacakmış aşıkların camlarına,
Ve sızmayacakmış ışıltısı,
Odalarının karanlığına.

Biliyorum hatalıyım kalem,
Yıllardır gezdirememiştim seni,
Defterimin; beyaz,yeşil,pembe sayfalarında...

Öksüz akşamlarımda anam,
Yetim sabahlarımda babam demişken

Kuru özlemlerime can vereceksin sandım,
Sisli dağlara yazdım desensiz sırlarımı.
Gidersen uzaklara yoluveririm sandım,
Sürü bulutlar gibi ağaran saçlarımı.

Korunda yandım durdum alevine kanarak,