Nehir Sırt Üstü, Ben Diz Üstü, Eğiliyoru ...

Bahara durdu zaman. Aylardan Mayıs
Ne de çabuk geçti Nisan, bir ay daha devrildi yılın üstüne...
Ve bir ‘Anneler Günü’ daha geldi, şenlendi yuvalar(!)
Çiçekler açtı, gül koktu, leylak koktu bahçeler
Sevindi annesi olanlar, kutlandı gün
Ama kaç evde tarçınlı kek, cevizli katmer pişti
Ve anne ellerine sindi karanfilli çay kokusu?..

Merdivensiz çıkmıştı benim annem göğe
O orada, cennette, yükseklerde çok mutlu
Bu yüzden, yine tepeden bakacak güneş
Yine eskisi gibi sırt üstü yatacak nehir
Ve biz; annem ve ben o nehrin kıyısında
Kıyıya komşu o çınarın gölgesinde- ki o çınar da babamdır-
Piknik yapacağız, semaverde çay demlenecek
Karanfil kokulu çay içeceğiz,
Tarçınlı kek ve patates salatası eşliğinde...

Ve ben, bir kez daha o nehrin merhametine sığınacağım
Dallarda kuşlar şarkısını söylerken
Saat tutmadan, onsuz günleri hesaplamadan
İçimdeki kırık umudu incitmeden, özlemle
Alıp götüreceğim kendimi şehrin öte yanına
Annemin, bütün annelerin çatısız evlerini ziyaret edeceğim
Nehir sırt üstü, ben diz üstü
Saygıyla önlerinde eğileceğim...

8 Mayıs 2022
Rukiye Çelik/Ankara