Hayatı böylesine yalnız
Köşeye sıkıstırılmış,anlaşılamamış,
Ve böylesine küskün yaşarken
Çaresizlikler içinde kendimce çareler ararken
Benim için sadece ben ağlarken.
O kadar da çekilmez oldu ki yalnızlıgım.
Üzerine titrediğim her şeyi kaybetmeyi
Kabullenmeyi öğrendim artık.
Her kaybedişin ardından, hayat denilen sahnede,
Dayatılan rolleri oynamaktan,
Gecesi basından belli olan sabahlardan
Nefret ediyorum...
Kim çocuklugumu geri verecek.
Gençligime döndürebilecek,
Yüreğime dokunabilecek,
Kim bu nefretimi yok edecek.
Kaybedislerimi enğelleyecek.
Yüreğimdeki boşluğu doldurup
Beni sevecek kim...
Avuçlarımda günah gibi yaşayamadıklarım,
Şimdi...
Umut etmekden de nefret ediyorum.
Son umut ışığım da sönmemis olsaydı eğer...
Beni sevdiğini düsündüklerim...
Bir gün anlarsınız neden suskunum,
Anlatabildiysem eğer.
Bağıra, bağıra...Suskun kalarak.
Evet...
Susmayı,bunun için seviyorum,
Kayıt Tarihi : 4.9.2007 21:47:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Kaderimdi yalnızlık ve çaresizlik...Seçimim değildi ki...
Berrak suların akışında olan sevgin bilir
Bilir gülüm bilir canım gül yüzün bilir
Yeterki gönül bağın çözülüp akıversin.
Çok harika dizeler.
hüzünler dilerim şiirde kalır çünkü hayat ve yaşam o kadar güzelki selamlar
müzeyyen başkır
TÜM YORUMLAR (5)