Nefret Şiiri - Abdullah Onur

Nefretim güneşi sulasın ki
Neşem başak versin
Kahkahalarım evreni aydınlatsın
Gözyaşlarım denizleri kurutsun
Evren ismimi unutsun

Insanlara söyleyin “Düşündüğün kadar somursun”

Ilhamımın kudreti nefretimden gelmekte
Sözlerim ahlak kavramınızı örselemekte
Aptallığınız öfkemi beslemekte
Ve dünyadaki en aç insaım
Yok kimseye inanasım

Böldüğüm kişiliğmde hayat buldum
Kendimi kurtlar sofrasına yem diye sundum
Kimse ettiğini bulamıyorken
Ben ne etti isem buldum
Lanetimi insanlara sundum
Birkaçı kanıksadı
Ama geri kalanı idamımı isteyecek kadar alçaktı

Mürrekkebimi kağıda sardım
Nefretimle yaktım
Ve odam bu lanet sanata boğuldu

Insanlardan git gide soğdum
“Oğlum azcık sosyalleş ya!”
Tavsiyen için sağol baba
Ama kusura bakma
Insanlar sosyal leş Ya!
Bu insanlar fazla dahi ve ben deliyim
Çıplak ellerle bir insanın
Iç organlarını çıkarıp yiyebilirim
Ben bir katilim ve
Bu aptalların arasına saklandım
Ben bir yalancıyım
Bu durumda her zaman doğruları söyleyen benim