Kültür Sanat Edebiyat Şiir

İnsan bir bütünün parçası olarak başlar ve ömrünce de o bütünü tamamlama arzusunu bilinçdışının ulaşılmaz bölgelerinde bilerek veya bilmeyerek barındırmaya devam eder, aşk da bütünüyle ister, parçaya razı olmaz, ama, bütün de her zaman tektir, çeşitliliği yoktur, halbuki insan çeşitllik demek, yani o kadar çeşit, aynı bütünü talep edince, kaçınılmaz, bir hüsran da her tarafı bulut gibi kaplar, yani hepsi bir arada hiç olmayacaktır, ama, özlemi hep olacaktır, insan ilk dramını burda yaşar, ve asla kaderine de razı olmaz, yani olmayanın eksikliğinde mum gibi eriyerek biter, bu kadınlarda daha yoğundur, çünkü kadın daha yoğun bir taleple ortaya çıkar, ama, o ihtiyacı karşılayacak arz da kısıtlı, buda geçiştirilen ilişkilerde müthiş bir çatışmayla devam eder, yerini bulsa
bir sakinlik olacaktır, ama, dünya hep kaynayan bir yerdir, sakinlik de en bulunmaz lüks, yani sınavın bir parçası
da bu bütünü nasıl oluşturacaksın, paramparça iken, yani başarın senin bakışınla ilgili olacak, ya bakıp kalacaksın, ya da başka yere bakmayı başararak o lükse ulaşacaksın, yani sakinlik denizinde keyifli iklime, artık
hava almak mümkündür, dünyada mutluluk böyle buluttur, dahası ahiretin küçük bir kopyasına da böyle varılır,
yani bütünü aramak değil onu kendinde kurmak, aramana gerek bırakmamak.

Şiir allegorik bir başarıdır, olabilirse, yani saklı bir dil, en uzakla en yakını bir arada harman eder, felsefe dili böyle
değildir, her şey açıktır, iyi de neden şiire kaymış düşünce basıncı, sadece devlet baskısı mı, değil tabii ki, bu bizim kendi baskılamamız her şeyde önce, çünkü damar dolaşımları en çıplak yerimizdir, ve bu görülsün istemeyiz, ama, anlaşılmak da isteriz, şiir buna imkan verir, felsefede suç üstü yakalanırız, felsefi başarı daha kolay olabilecekken eğilim varsa, bu olmaz, çünkü çocuk ölü doğmuştur, o halde yansıyamaz, ama hayalleri yaşamaya devam eder, ve şiirsel başarıda Türklerin öne çıkması, aslında kendilik disiplininin sonucudur. Yani,
bizi öldüren, ölümsüz de yapmıştır.

Dünyanın heryerinde duvarlara dokunurum, sınırlamalara, sınırlandırmalara, sadece bir açıklık içinde dünya ile ilişkide değilimdir, aynı zamanda bir kuşatılmış sahne eşyası gibiyimdir, sınırlar dışında da muhafaza edilmiş, fakat her zaman, hapsedilmiş, ve yerleştirilmiş, hatta kalması yasaklanmış bulurum, Dünya beni en açık haliyle
kabul etmez, ve sürekli beni durdurmaya başlar, bedenimin kavradığı tecrübe, dünyayı kavramaz, daha çok kavranılır, varlığa göreliğim kesinlikle kavranılmışlıktan ötedir, varlık belki de bu kavramayla sınırlar beni, sarih
anlamıyla bir ufukla, bu ufuk bir bitiş ufkudur, varlık temel bir bitimlilikle biter, beni tutar, ve saklar, kendimi dışarı ve içeri almak için, bu doğmadığım bir bedene giriş için gereklidir, yeni bir dünya olarak kendime başlayabilir, ve oluşdayımdır, bir başka bedene dokunarak.


Jean Luc MARİON, Fransız Filozof, Amcam müthiştir.

Peki hiçlik nasıl oluyor da hiçi aşıyor, çünkü hiç bağımsız bir olgu değil, zaten varolan, yani varlık, aslında, sadece
kayan bir özellikle donanmış ve başka özelliklerle beraber, geçişllilik vasfı var, yani her özelliği girip çıkıyor, ondan
hiç de değil, işte o zaman hiç hiç olarak hiç de barınır hale geliyor, ve hiçden bir kendilik oluşuyor ki, hiç haliyle, hiç de hiç değil artık.

Hiçbir işe yaramadığı bilinmesine rağmen gene edilir, çeşit çeşit hastalık var işte.

Toplumların konusu değildir, çok küçük bir azınlığın kendi çalıp kendi oynadığı bir alandır, tarih boyunca.

Ne kadar yalan size iyi gelir a- Hepsi kabulum, doğrusu olmasında b - Her zaman kırıntısı bile iyi gelmiştir, diyenden razı olsun c - Favorilerimden değilse, tereddüt ederim.

Büyük bilginler, şairler, yazarlar, içinde yaşadıkları toplumun çok sonraları da olsa, övünç kaynağı. kutup yıldızlarıdırlar, ama, gerçekte insanlık ailesinin mülküdürler, herkesi yansıtırlar, ve şekillendirirler, özellikle almasını bilenler için, bu kapsamda, Cumhuriyeti kuranlar da bunu amaçlamışlardı, ve dünyanın görkemini ülkenin görkemine katmayı amaçlamışlardı, ama, güdüklerde toplumun parçasıdırlar, onlar da epey, sakatladılar, zaman ağır aksak da olsa ilerler, ve dökeceğini de geride bırakır.

Çok güçlü bir dindarlık diye bir şey hiçbir coğrafyada yok zaten, çağlar boyunca idraki yüksek insanlarda daha güçlü seyretmiş, genelde yok sayılmış, daha çok da yerel geleneklerle karışarak amacından uzaklaşmış uygulamalara raslanır, tek tek insanlarda yerleşik olduğu ve güçlü seyrettiği de olur, toplumsal ekseriyette varlık gösteren istisnai örnek Osmanlı Türkleri, Antik Yunan da ateistler faal, bazen şehir değiştirmek zorunda kalanlar da olabiliyor ama seyrek, geleneğin en yoğun olduğu yerler mezopotamya coğrafyası daha çok, afrakanın bazı bölgeleri, orda da kesin bir ölçü görülemiyor, yani bu ihtiyari ve kişisel bir durum daha çok, densizler de bugün gibi, her çağda var, kötü varlığını saklayarak yaşayamaz, taşar, çeşitli şekillerde olur, kimi, modernim der, kimi dindarım, yaptığında fazla bir fark göremezsin, iş niyette biter, onun halisi, işin var demektir.

Kendini koparıyor muamma zamandan ve artık var. Ve bu zaman, öncekinin aksine, seraplarının dudakları yorucu bir sonluluk hissiyatıyla kapanmış som abanozlar üzerinde kırçıl bir ürperişte durmayacak, doygun ve ağırlaşmış perdelere karışmayacak, doldurmayacak bir aynayı sıkıntıyla, ki ben o aynada nefessiz, boğularak, bulanıklıkta tamamen yitip gidecek belli belirsiz bir suret kalmayı diledim, ta ki sonunda, o suretin kaybolduğuna şahit olmamak için gözlerimin önüne koyduğum ellerimi bir anlığına çektiğimde, odanın sanki içinde tükendiği korkunç sonsuzluk hissinin pençesinde, o suret bana, bu sonsuzluğun dehşeti olarak görünene dek. Ve aynanın derinlerinde gözlerimi tekrar açtığımda, dehşetin kişisini gördüm, aynanın içinde acıdan ve histen kalanları azar azar yutuyor, dehşetini besliyordu serapların, eşsiz titreyişleri ve perdelerin kararsızlığıyla, kendine şekil veriyordu, seyrelterek aynayı, görülmemiş bir saflığa ulaşana dek, kendini çekip koparana kadar o mutlak saf,
sanki donmuş aynadan, daimi olarak ve mobilyalar, çırpınan yüzükleriyle yığılıp kalan canavarlar kaskatı, yapyalnız can verdiler.


MALLARME, Fransız ŞAİR, 1898

Çev. Ayberk ERKAY.