Kültür Sanat Edebiyat Şiir

Safvan İbnu Süleym (Radıyallahu Anh) rivayet edilen hadiste: “Ey Allah´ın Resulü! dedik, mümin korkak olur mu?”

“Evet!” buyurdular. “Pekiyi cimri olur mu?” dedik, yine:

“Evet!” buyurdular. Biz yine:

“Pekiyi yalancı olur mu?” diye sorduk. Bu sefer: “Hayır! buyurdular.”

" Şimdi kapat gözlerini.
Dal bir düşün ıçine.
Yanındayım hisset.
Bak nasıl da tutacağım ellerinden.
iyi bir gelecek
binlerce hece getireceğim.
Bak nasıl da öpeceğim gözlerinden..."

Bu sene öğrendiğim en güzel ders;

-"Bir kapıda kendinizden taviz verecek kadar ısrarcı olmayın..."

" Geçmiş te en çok neyi özlüyorsun diye sorsalar
Sanırım eski neşeli günlerimi
İnsan eli değmemiş hayallerimi
Ve zamanın bizi henüz
Ayırmadığı sevdiklerimi derdim..."

" Sözün kıymetini lal olandan,
Ekmeğin kıymetini aç olandan öğrenirsin ,
Aşkın kıymetini ise hiç olandan......"

" Ben seni seversem,
tek başıma sevmem
akvaryumdaki balıklarım da sever
Saksıdaki sardunyalarım da
Ben seni seversem,
evim bile yolunu gözler..."

Neden ekmegimizin üzerinde tek çizgi var hic merak ettiniz mi ,
Orhangazi, Bursa'yı feth ettikten sonra şehri gezerken bir fırına ugrar. Ekmeklerin üzerindeki 3 çizgi dikkatini çeker,fırıncıya ekmeğin üzerinde neden 3 çizgi var diye sorar. Fırıncı, biz hristiyanız o 3 çizgi hristiyanlıkta baba, oğul ve kutsal ruhu sembolize eder bu yüzden 3 çizgi çekeriz der.
Bunun üzerine Orhangazi çok etkilenir, hemen bir fermanla tüm şehre ilan ettirir bundan böyle fırıncılar ekmeğin üzerine tek bir çizgi çekecek. Herkes bilsin ki Allah BİR dir,övülmeye en çok layık olandır...İşte o gün bu gün fırıncılar ekmeğin üzerine tek bir çizik atar...

Kaderinse dünya küçüktür.
Ama kaderin değilse,
çıkmaz sokakta bile karşılaşamazsın..."

"Umutlu insan daima mutludur

Yolda giderken, yürümeye çalışan bir çocuk fark ettim. Elindeki değnekleri zorlukla kaldırıyor ve alt tarafı pek tutmayan vücudu ile bir sağa bir sola sallanıyordu. Yüzüne bakılırsa, on üç – on dört yaşlarından fazla değildi.

Sanki büyülenmiş gibi onu izlerken, aniden yere düştü.

Hemen yanına koşarak kaldırmaya çalıştım.

Sessizce ağlıyordu.

- İnşallah bir yerin acımamıştır, dedim. Olur böyle şeyler sakın üzülme.

- Üzülmüyorum, dedi. Zaten ben pek üzülmem.

- İyi ama ağlıyorsun, diye atıldım.

- Kolum acıdı, dedi. Onun için her halde.

Bakmak için gömleğini sıyırdım. Sağ eli tam bileğinden kesikti. Bu yüzden bir değneği, diğerinden farklı şekilde yapılmıştı.

Ayağa kalktığında:

- Günde birkaç kez düşmeye alıştım, dedi. Geçen sene düştüğümde, elim araba altında kalmıştı.

Söyleyecek söz bulmakta zorlanıyordum. Teselli etmek için:

- Üzülme! dedim. Daha kötü şeyler olabilirdi.

Belki ilk defa yüzüme bakarak:

- Üzülmüyorum, diye gülümsedi. Zaten ben pek üzülmem.

- Biraz önce aynı şeyi tekrar etmiştin, dedim. Neden böyle söyledin?

Titreyen vücudunu, elinden geldiği kadar dikleştirirken:

— Çünkü ben, Allah'a inanıyorum, dedi. O’na inanan kişiler, hiç ölümsüz bir vücuda sahip olmayacak mı? Üstelik de sapasağlam bir vücuda.

Bu sefer sustum, her nedense bir şey söyleyemedim.

Teşekkür edip yanımdan ayrıldı.

O küçük kahramanın arkasından bakarken, "Acaba hangimiz daha mutlu?" diye düşünüyordum.."

Bak oldu işte.
Yapabiliyorum.
Bugün daha az hatırlıyorum seni.
Daha az gözümde canlanıyor anılarımız.
Daha çok gurur duyuyorum kendimle...
Kendime kızıyordum ya hani hep unutamadığım için seni.
Artık kızmıyorum.
Bugün daha az seviyorum seni.
Daha az özlüyorum sesini.
Mesela gündüzleri hiç gelmiyorsun aklıma.
Doya doya kendimle yaşıyorum.
Gece olunca sadece küçük bi hüzün bulutlanıyor kâlbimde,
Çok az ağlayınca geçiyor.
Rahatlıyorum.
Daha çabuk kendime geliyorum.
Yani bence alışıyorum yokluğuna.
Uykusuz kalmıyorum artık,
Biraz düşünüp sonra dalıyorum uykuya.
Sabah gördüğüm rüyalarımı bile hatırlamıyorum.
Bazen içtiğim çaya geliyor kokun,
İçime çekip geri bırakıyorum.
Daha az anımsıyorum seni.
Daha az acıyor canım.
Artık yarım hatırlıyorum seni,
Hatta hayal meyal,
Silik milik.
Gözümde bir canlanıp bir kayboluyorsun.
Zaman her şeyin ilacı derlerdi de inanmazdım.
Zaman seni bile bana yavaş yavaş unutturuyor.
Sonra yüzün geliyor sadece gözlerimin önüne.
Sîmâ' nı aklımda tutmaya çalışıyorum.
Zamanla yüzün de siliniyor,
Sen yok oluyorsun.
Önce kalbimden,
Sonra şiirlerimden,
Sonra da gözlerimin önünden gidiyorsun.
Sanki seni hiç yaşamamışım gibi...


Ş. Çoban