Kültür Sanat Edebiyat Şiir

aylarca, belki de yıllarca boşboş dolaştığınızı, söylemeye bile daha alışamadığınız o 'bilmem kaç yaş'ınıza gelmenize rağmen hala bir işe yaramadığınızı fark etmeniz üzerine daha da gaza gelip zamanı azıcık da olsa kendi lehinize çevirmeye çalışacakken, elinizde olsa her şeyden elinizi eteğinizi çekmenize sebep olacak bir şeydir sıkılmak.
aslında sıkıldığınızın kendiniz olduğunu da bilirsiniz. ya 'için için' bilirsiniz ya da 'bal gibi ortada'dır bu tarafınızca da ama elinizden hiç bir şeyin gelmemesi, o sıkkınlığı üstünüzden atmak için attığınız bütün adımların, geçmişte nasıl geri teptiğini bilmeniz veya geri tepeceğini tahmin etmeniz sizi iyice çeker sıkıntının içine.
çevrenizdekiler, en sevdikleriniz ve yakın olduklarınız sizin için ne yaparlarsa yapsınlar, ne kadar yanınızda olup sizi yalnız bırakmamaya, içinizi açmaya, döktürmeye çalışırlarsa çalışsınlar, çoğu zaman o içi geçmiş, nerede olduğu bilinmeyen donuk bakışlı baygın gözlerinizden başka hiç bir şey göremezler kül rengi soluk yüzünüzde...

kişilere yönelik değildir çoğu zaman..
duruma..
koşullara..
yaşanılan, içinde debelenilen akan suya yöneliktir..
bu yöne değil..
başka bi yöne aksın bu su artık demektir.

değişim istemek, değiştirmeyi istememektir.
değişsin istemektir.

genellikle, tepki çekmekten korkmanın, düşüncelerinin, iddialarının arkasında duramayacak olmanın işaretidir. iddali bir söyleminiz vardır ama kendinizden emin değilsinizdir, sizi kurtaracak ifade, 'bence'dir. görüldüğü yerden koşarak kaçmaksa elzemdir.

ayrıca, hepimizin de kullandığı bir ifadedir. dolayısıyla bazen ne yaptığımızın, ne söylediğimizin, nasıl göründüğümüzün bile farkında olmadığımızı düşünüyorum.

gözlerindeki firar boşuna...zamanın koynunda sakladığı yaşanılasıların yanından geçip gidiyoruz...hiç düşündün mü belki'yi? belki de eline en yakışan takı benim elim...belki de en belli olacak yalan benim söylediğim. belki sen ve belki ben...belki yıllar sonra...

kendisiyle konuşmadım diye''..........güzel'' rumuzlu bir insanın rumuzuma atfen bana taktığı isimdir...sadece bununla kalsaydı keşke...nice hakaretleri varki devam ederse deşifre edilecek tarafımdan...

sadece baş örtüsü ile, pardesü giymek ile, hatta ve hatta çarşaf giymek ile tessettür olmaz. gözlerden başlar, bedenle devam eder, kalpte biter.

beyinde bir şimşeğin çakmasıdır...
bazen acısız olur, bazen kıvrandırır insanı..
hayal kırıklığı, kızgınlık, kırgınlık, öfke, nefret, aldatılmışık, isyan....
hepsi doluşur ruha....yerle bir eder...
şaşkın, karışmış, ümitsiz, yalnız, kızgın....
çaresiz bırakır insanı o an.
bütün kaleler düşer...

gerisi bize kalmıştık artık...
elimizdeki gerçeği ne yapacağız?
en çok inanılanın en yalan olduğunu kabullenmek yıllar alır bazen,
bazen de kabullenmek istemez insan, yalanı tercih eder, yalana inanmak ister...
bir 'ama'dır artık hayat, iki en aykırı ucu birbirine bağlayan....

biz dünya hayatina annemizden ayrilip, göbegimizin kesilmesiyle baslariz. dünyaya gelince ilk yaptigimiz aglamaktir, dünyaya aglayarak geliriz. tasavvuf, aglayarak geldigimiz dünyadan, gülerek ahirete göc etme ilmidir. tasavvuf hayatina dogus bir mürsidden inabe almakla baslar, bir mürside mürid olmakla baslar. ilk mürsid allah zü'l celal, ilk mürid ise adem aleyhisselam'dir...

yaşam eşiğiyle bilinç eşiğinin çakışma durumu; yalınayak yürümek diger söyleyişle çakıllar arasında...
olanla yetinememe durumu, daha fazlasını isteme ve bu istem doruktayken bile bu istemin ne tür acılara sebep olabileceğini görebilme duyarlılığı...
zehir; bağışıklık sistemi güçlü olanlara doğarken tanrı tarafından bahşedilen trajik duygu...

susmayı öğretendir, haykırmak istediğin halde.
sevebilmektir, nefret ettiğin halde.
gülebilmektir, için kan ağladığı halde.
kesinlikle cezadır, zaman zaman ödül olduğunu düşündüğün halde.
ve kesinlikle ödüldür, zaman zaman ceza olduğunu düşündüğün halde...

düşündüm de, ne ödül ne cezadır belki de... anlam yüklememeyi öğrenmektir. basit yaşamak dedikleri, benim henüz beceremediğim, beceremeyeceğim...