Kültür Sanat Edebiyat Şiir

Kaç gün dayanır zavallı ben bir girdap derinliğinde
İçimde bir mezar yalnızlığı
Hüzünlerin çıkmazlığında adresim

SEN ÜLKEMSİN
Karanlık hücremde
Senin ismin dünyaya açılan kapı oluyor
Zindanın dışına taşan
Bütün savaşları kaybedip
Bütün kayıpları masa başında gideren kanatlı sevincim

Karanlık yüreğimin saklı bahçesi
Duran kalbin pili
Zihinde biat edilen çiçek
Zaman
Senden ibaret
İçim sen,
Damarlarda akan kan
Hiç büyümeyen her yaşımsın sen

Karşılıksız soruların her bir cevabı
Sende karşılık bulur
Gözlerinin bebekleriyle her buluştuğumda
İşte o an yağmur yüklü bulutlar belirir karşımda
Yağmadan ıslanır, bedenim

Ne zaman sana hislerimi anlatmaya karar versem
Yolculuğa çıkamadan devrilen araba gibi
Her şey bir anda yok olur

Sen varlığında yokluksun
Yokluğunun karşılığı bende aşk
Aşkıma lal olsan da
Ölümün eşiyim ben
Susan dilimin feryadından büyük ne olabilir

Düşüyorsun uykularıma düşmesen de
Adınla başlıyor zaman
Ve adının karşılığı oluyor her an
Gözlerinde bir mülteci gibi duruyor duygularım
Sığınma talebinde bulunuyor
Her defasında red yiyorum

Ben gözlerinde
Sadece bir mülteci olmaktan öte
Ülkesiz biriyim
Bilesin ben seni ülkem bildim…

TABİP

son umudu da kül etti be tabip
aşka kayıtsızlığı
kaçışları
yokluğumu perçinlemiş
sevda çeşmesi umutları gibi kesik
hasretliğine zaman kısa
mümkün mü
yollar varır mı ona

tabip tabip ah be tabip
renkler sıyrıldı konakladığı yerden
güneş tutuldu içimde
azık beklerken kapısında
“gittiğin yere dön” diye hep haykırdı
acıdan deliren kalbim
gün be gün gözlerim yollarına bağlandı
dönüp bakmadı be tabip

ayak sesleri de kesildi
gelişini müjdeleyen sokaklar tarumar
tabip onun içindi bunca bekleyiş
boğum boğum inceden inerdi beklerken
şimdi daha azgın vurur oldu onun ıslaklığı
her yolculuğa çıkmaya karar verdiğimde
yerimde sayışımın nedeni
o oldu tabip

çaresizim tabip aynalarda sildi beni
kanatlarıyla okşayan meleklerden bihaber
günaha saptı beklerken kalbim onu
uzakta izlerken beni
zifiri karanlığa hedef
korkarım tabip kendimi unuttuğum gibi
baharları da unutmaktan
gözleri
baharımdı

kirlenen bir pollyanna da
onun nöbeti de bitti bak tabip
bir bulutun peşinde
kendi yağmurlarında boğuluyor yüreğim
genzimi yakıyor
bedenimde işlediğim günahları
damarlarımı kuruttu

aşk için
aşk içindi her şey
bütün delirme hakları
kazanılan her sevinç misliyle ödeniyor acılarıyla
iyice soldu ruhum
şahlanan acılar karşısında
bakışlarım bir gölgeye gömüldü
artık içimde her yerde
bir ses
ele geçirilen hücrelerim
bana karşı savaşır oldu tabip

ne söylesem en deli rüzgarlara
bir hasat vakti yine beni bulur
anladım ki tabip
uzun dizelere hiç gerek yok
giden gittiği yerde
geride kalan keser beklentileri

nöbetler bitti mi be tabip

Güneşe bakarak yüzleşmek belki de zaman aldı.
Gidebilmek için

bir varmışım bir yokmuşum
ruhum bedenimden ayrı
seni çizer
kör bir bıçak darbesi yemişim
haberim yok
bir alın yazısı kalem hüzün yazar
boşlukta sallanır geçmişin
bedenime çarpar

bir yer var ne yapsa bırakamadı seni
demirden kafesi
aklıma artık gelme
ne olur

Ah Böyle mi olacaktı bu talihsiz tükeniş
Son külde düştü gözlerinden
gittin
büyük kaybettim ben
Bu ayrılığın hüznüyle belki de ölmedim
Üzüldüm mü sence
Her şey solgun bir gül
Başı öne kıvrılmış ağustos sıcağı yüreğim
Karanlık oluyor bütün gün
Aydınlığını kaybetti güneş
Aşkının olmadığı yerde tek bir his senden arda
Kefene sarılı
Aşkımın son gözyaşı son bir keşkeyle gömüldü mezara
Büyük kaybettim ben
Sen yoksan ben var olamam
gurbetin yakar işte
iki gözüm karanlığa gömüldü

dön desem deee

Vurduğun gözlerinle
Adınla
Sözcüklerinle
Bak yoksun işte
Bitti işte

Büyük kaybettim ben
Yoksul ve kimsesizinliğimle
Çekildi içimdeki
ben hiç olmayayım