Kültür Sanat Edebiyat Şiir

İçinde olması gereken bir şeyin kaybından hangi mağaraların ücrasına saklandığımı, oradan hiç çıkmamak üzere kendime davalar aradığımı anlıyorum. Her şeyi tamamlayacak olan o şey. Ancak onunla var olabilirim.
Irmak bir başlangıç.
Bir düş.
.
.
.
Artık gidebilirim..


-MUSTAFA KUTLU-

''Ama bir yol ve bir yoldaş.
Ne tabiat parçası, ne çiftlik hayali.
Ne kaçıp gitmek, ne ekip biçmek.
Sefer de içimde, tahammül de.''


Ya Tahammül Ya Sefer
-MUSTAFA KUTLU-

Bazen de verilmiş bir söze, söylenen bir cümleye sığınır insan..

Elfida, bir belalı başımsın
Elfida, beni fark etme sakın
Omuzumda iz bırakma, yüküm dünyaya yakın
Elfida, hep aklımda kalacaksın

Yâr uykuda, ben yine penceremde
Doğacak güneşi göresim gelir..

Dünyada hissedilebilecek en kötü his bu galiba. Her şey gözünün önünde gerçekleşiyor. Gözünün önünde belki de yok olup gidiyor ama sen hicbir şey yapamıyorsun. Olanlara seyirci kalmaktan başka hiçbir şey gelmiyor elinden.

Beşinci Mektup

Ayrılık diye bir şey yok.
Bu bizim yalanımız.
Sevmek var aslında, özlemek var, beklemek var.
Şimdi neredesin? Ne yapıyorsun?

Güneş çoktan doğdu.
Uyanmış olmalısın.
Saçlarını tararken beni hatırladın, değil mi?
Öyleyse ayrılmadık.
Sadece özlemliyiz ve bekliyoruz.

Zamanı hatırlatan her şeyden nefret ediyorum.
Önce beklemekten.
Ömür boyunca ya bekliyor ya bekletiyor insan.
İkisi de kötü, ikisi de hazin tarafı yaşantımızın.

Bir çocuğun önce doğmasını bekliyorlar,
Sonra yürümesini, konuşmasını, büyümesini...
Zaman ilerliyor, bu defa para kazanmasını,
Kanunlara saygı göstermesini,
İnsanları sevmesini, aldanmasını, aldatmasını bekliyorlar.

Ve sonra ölümü bekleniyor insanoğlunun.
Ya o? Ya o?
İnsanlardan dostluk bekliyor, sevgilisinden sadakat,
Çocuklarından saygı ve bir parça huzur bekliyor,
Saadet bekliyor yaşamaktan.

Zaman ilerliyor, bir gün o da ölümü bekliyor artık.
Aradıklarının çoğunu bulamamış,
Beklediklerinin çoğu gelmemiş bir insan olarak
Göçüp gidiyor bu dünyadan.

İşte yaşamak maceramız bu.
Yaşarken beklemek, beklerken yaşamak
Ve yaşayıp beklerken ölmek!

Özleme bir diyeceğim yok.
O kömür kırıntıları arasında parlayan bir cam parçası.
O nefes alışı sevgimizin, kavuşmalarımızın anlamı.
O tek güzel yönü bekleyişlerimizin.

İnsanlığımız özleyişlerimizle alımlı,
Yaşantımız özlemlerle güzel.
Özlemin buruk bir tadı var, hele seni özlemenin.
Bir kokusu var bütün çiçeklere değişmem.
Bir ışığı var, bir rengi var seni özlemenin, anlatılmaz.

Verdiğin bütün acılara dayanıyorsam;
Seni özlediğim içindir.
Beklemenin korkunç zehri öldürmüyorsa beni;
Seni özlediğim içindir.
Yaşıyorsam; içimde umut varsa,
Yine seni özlediğim içindir.

Seni bunca özlemesem; bunca sevemezdim ki!
Ümit Yaşar Oğuzcan

Bir kitaptan bir alıntı olarak kalmayacak güzel günler. O vakitleri de göreceğiz elbet. Ben inanıyorum, sen de inan :))

En güzel reçeteyi Sait Faik yazmış:
"Tek ihtiyacım olan şey; bir deniz kıyısında sabaha kadar oturup olan biteni gözden geçirdikten sonra kafasında her şey aşmış bir insan olarak kalkıp gitmek."