Masumamene gözyaşıyla başladı yorgunluğum sonra depremlere dönüştü içimde ,tedbirsiz binalar olustu kalbimde şimdi en ufak nefes kesilmesinde yıkılıyor altında kalıyorum.
Korkuların üzerine gitmek somutluk için geçerli olmadığını biri bana izah etsin kanıtlasın .Manen iyi olmak Kuranı Kerimden ibaret evet lakin insaninda insana iyi geleceği vakit ben açıkta kalıyorum.Dedim ya yıldızimbarışmadı .Kendime yetmeyi öğrendigim günarkadaşlıklarımda kalmadı.Zavallının teki duygularına bak deniyor gibi geldi hersey hep yokladım kendimi acabalarla fakat neticesiz bir gün daha gelsi çattı...
Sessiz çığlıkları ancak geceleri başını yastığa basıp ağlayanlar duyar.Gecenin sessizliğinde ağlamak ancak haklıyken kendine saygısından dolayı susana yakışır.Gözlerin morarana kadar ağlarsın bir bakmışsın sabah olmuş bir saatlik uykuyla dışarda görenler çok uyudun sanır kim ne bilsin kendini bilmezin birinin ağlattığını.Kendi katıksız arafına mı yansam,değersizleştirip ötelediği diğer noktaya mı yansam.Diyor ya şair ağlasam sesimi duyarmısın mısaralarımda.Ben ağlasam ağlıyorum diye sinirlenen gülen o kadar çok kişi var ki ,ama bırakıp gidemeyecek kadar da bi çareyim .Sabah güneşi dogsa bana deseki bitti selamete erdin yine de diyemem şükür.Arkamda bıraktiklarım ne olacak derim .Yani yine sevinemem.Bilmem nedendir sevinsem hep buruk kalıyor,ağlasam buruk .Herşeyim yarım kalmak zorundamı.Dışa dönük olsam kıvrak içe dönsem kapanık ,deger bilene denk gelememem benim kaderimde .Yıldızım barısmadı mutlulukla ,mükemmeliyetçi olmakla insanca yaşamak arasında dağlar kadar fark var oysaki.Kendimi geliştirmek istemem ,kendime değer katmam sonucu yaşanan hüsranlar yetmez gibi enkazını gine ben toplamak zorundayım diyen yok çünkü sen değerlisin yok çünkü değerli olduğumu hissettiren.Dünya değil aslında insanlar acımasız ,duyarsiz.Her an düşünmekten kendimi alamıyorum konuşunca dinleyeceklermi konuşurken laf kalabalığı yapacak mıyım böyle değilken beni bu duruma getirenler ne yapiyor.En uç noktadayım yine akşam oldu ve yastığım bekliyor ...
Bir parça serzeniş,bi tutam hayal kırıklığı spnucu mutlu olanlara tedbir olarak gelsin ..
Algı yapmaya çalışanlara cevap verememekten nefret ediyorum yüzüne tükursem yağmur sananlarla yarışır...
Susmakla konuşmak arasında bi fark yok bana göre konuşunca soyutlanan susunca yok sayılan biri olmuşum...:(
Sence yakın zamanda ölürmüyüm ,gerekçesi neydi diye soracaklar !Sessizliğin icinde boğuldu dersiniz.
Masumamene gözyaşıyla başladı yorgunluğum sonra depremlere dönüştü içimde ,tedbirsiz binalar olustu kalbimde şimdi en ufak nefes kesilmesinde yıkılıyor altında kalıyorum.
Gidemeyişlerime kurban verdim acılarımı.Yaşlandıkça bahcemdeki otlarda kuruyor ağladıkça beyazlaşıyor ,ot beyazlamaz derdim ,derdim derdi olunca çiçeklerimin onlarda çabuk yaşlanabiliyormuş...
Meğer unutmak için bitmesi için uyurmuş insan;gözlerim ağlamaktan kan çanağına dönünce daha iyi anladım....
Babasız kalıp .Ne var bunda ağlayacak,amma abarttın lafını duyduğunduğunuzda bitecek...Bu sözümü o lafı duyunca anlayacaksınız.
Korkuların üzerine gitmek somutluk için geçerli olmadığını biri bana izah etsin kanıtlasın .Manen iyi olmak Kuranı Kerimden ibaret evet lakin insaninda insana iyi geleceği vakit ben açıkta kalıyorum.Dedim ya yıldızimbarışmadı .Kendime yetmeyi öğrendigim günarkadaşlıklarımda kalmadı.Zavallının teki duygularına bak deniyor gibi geldi hersey hep yokladım kendimi acabalarla fakat neticesiz bir gün daha gelsi çattı...
Sessiz çığlıkları ancak geceleri başını yastığa basıp ağlayanlar duyar.Gecenin sessizliğinde ağlamak ancak haklıyken kendine saygısından dolayı susana yakışır.Gözlerin morarana kadar ağlarsın bir bakmışsın sabah olmuş bir saatlik uykuyla dışarda görenler çok uyudun sanır kim ne bilsin kendini bilmezin birinin ağlattığını.Kendi katıksız arafına mı yansam,değersizleştirip ötelediği diğer noktaya mı yansam.Diyor ya şair ağlasam sesimi duyarmısın mısaralarımda.Ben ağlasam ağlıyorum diye sinirlenen gülen o kadar çok kişi var ki ,ama bırakıp gidemeyecek kadar da bi çareyim .Sabah güneşi dogsa bana deseki bitti selamete erdin yine de diyemem şükür.Arkamda bıraktiklarım ne olacak derim .Yani yine sevinemem.Bilmem nedendir sevinsem hep buruk kalıyor,ağlasam buruk .Herşeyim yarım kalmak zorundamı.Dışa dönük olsam kıvrak içe dönsem kapanık ,deger bilene denk gelememem benim kaderimde .Yıldızım barısmadı mutlulukla ,mükemmeliyetçi olmakla insanca yaşamak arasında dağlar kadar fark var oysaki.Kendimi geliştirmek istemem ,kendime değer katmam sonucu yaşanan hüsranlar yetmez gibi enkazını gine ben toplamak zorundayım diyen yok çünkü sen değerlisin yok çünkü değerli olduğumu hissettiren.Dünya değil aslında insanlar acımasız ,duyarsiz.Her an düşünmekten kendimi alamıyorum konuşunca dinleyeceklermi konuşurken laf kalabalığı yapacak mıyım böyle değilken beni bu duruma getirenler ne yapiyor.En uç noktadayım yine akşam oldu ve yastığım bekliyor ...