insanlık, en çok sustuğu yerde yara aldı. adalet, sokak lambalarının altında üşüyen bir çocuk kadar savunmasız kaldı. ama umut, hâlâ direnenlerin cebinde, çürümeyen tek ekmek gibi sıcak duruyor.
Tramvay geçerken Kadıköy'ün karnından, Bir çocuk mendiliyle yalvarıyordu, çıplak ayakları ıslanırken, Gözlerinde bir hüzün, sokakların derinliklerinden, Küçük bir umuttu belki O'nun hissettiği, Lakin herkes koşuyor, duymuyordu...
insanlık, en çok sustuğu yerde yara aldı.
adalet, sokak lambalarının altında üşüyen bir çocuk kadar savunmasız kaldı.
ama umut, hâlâ direnenlerin cebinde,
çürümeyen tek ekmek gibi sıcak duruyor.
siyah kalpli insanların gölgelerinde yürüyordu çıplak ayaklı çocuklar...
ağızlarında bir avuç dolusu gün ışığıyla
ancak yolları zigzaglı korkularla.!
— Şemsiyesiz Kalan Çocuklar
Tramvay geçerken Kadıköy'ün karnından,
Bir çocuk mendiliyle yalvarıyordu, çıplak ayakları ıslanırken,
Gözlerinde bir hüzün, sokakların derinliklerinden,
Küçük bir umuttu belki O'nun hissettiği,
Lakin herkes koşuyor, duymuyordu...
~ Şemsiyesiz Kalan Çocuklar