Kültür Sanat Edebiyat Şiir

Esra Güngör 10.04.2010 - 22:19

baktım...
ordakinin kim olduğunu düşünmeden uzun uzadıya baktım ona...
gözleri farklıydı...
bakışları...
yaşam denilen şeyin ne olduğunu çözmeye çalışan bi durumu vardı.
ya da
kaderin karşısında durmaya çalışan bi kalbi.
fark ettim ne düşündüğünü...
hafiften bir rüzgar esti.
arkamı döndüm kimseler yoktu.
snra tekrar döndüm ona.
bu sefer farklıydı.
çünkü rüzgar esmişti ona, zaman geçmişti ve yaşlanmıştı biraz daha...
aynada kendime ağladım..
anladım.
ordaki bendeim galiba....

Banu Bal 11.12.2008 - 16:14

bazen insan kendisini o kadar yanlız o kadar anlaşılmaz hissedebilirki sanki karşısında hiç sahip olmadığı bir dost varmışçasına öylece aynaya bakar ve ağlar. hatta bunu yaparken acırda kendine. ve o an şunu görür yoktur insanın kendisinden başka seveni ve dostu.

Muhammed Yıldız 08.02.2007 - 23:36

ey.. yerlere sararmış yapraklarını döken ağaç
yetmedi mi beni hatırlatışın bana
hüznüm eski bir bulut
ve kalbim sular altında bir köy..
bak karlar yağıyor ellerinin okşadığı saçlarıma
ve tenim yangın yeri.. buzdan dağlar altında...
oysa bir zaman.. aşktan ibaret bir kavimdim ben...

macidet el-rumiyi anarak

Asi Hayat 25.10.2006 - 18:06

bu rolü iyi kesersem,aptal kanar mı diye düşünendir..! (

Drag Bonfire 22.08.2006 - 22:27

ağlarken aynaya bakma gereksinimi de ayrı mevzu..