Necdet Balcı Şiirleri - Şair Necdet Balcı

insanız
bazen karanlığın
arkasını görecek kadar
keskindir beyazımız
bazen gözlerdeki
ışığı göremeyiz

insanız
bazen karanlığın
arkasını görecek kadar
keskindir beyazımız
bazen gözlerdeki
ışığı göremeyiz

ne alışkanlıkmış sevmek
ufaladı götürdü zaman ayları
yalnızlık gemileri düşlerin
pencere aralığı kadar uyanmadı

hüzne boğulan saatlerini
al topla
böl bütün zamanlarına
elde bir kalmayacak

yasaklanan umutlarını

nasıl olsa bu güneşi
sileceksin kapımdan
yağlı elleriyle
bir çocuk gibi
iz bırakarak

geceni beklemediğim anında
çırılçıplak kalbin uzanıyor
gözlerime sıralanmış ölüm
bıçaklar saplıyor rüyalarıma

kalk
git
yitme
düşünce
kuyusunda

sıkıntımın sırrı sende
denizin dibinde
ellerimi bağlamışsın

gölgeleri toplayıp
başımda kırıyorsun

saydam duvarlar arasına
büzülüp kalanlar
ne çok istem duyarlar
güneşli bozkırlara

yeşillenir

yalnızlık ateş
insana eş

eğer kutuplarda
eskimo olsaydık
afrika çöllerinde