Ne Ettim Ben Şiiri - Abdurrahim Kızıl

Ne ettim ben, ben ne ettim.
Hiçliğe cân verdim, var iken yok ettim.
Dem bu demdir dedim, zamanı yok ettim.
Kadehi okşadım, şarabı sarhoş ettim.
Güneşe üfledim, günleri kıvılcım ettim.
Geceye kucak açtım, aya göz kırptım, gel ettim.
Cihânı toplayıp kendime çarptım, yok ettim.
İçimi harladım, ateşe nefes verdim.
Dudağa duman verdim.
Siyahı beyaza boyadım, beyazı siyaha.
Rengi ateşe verdim, şeffaf ettim.
Leylâ’yı harman ettim, Mecnûn’a savurdum, toz ettim.
Güzele göz verdim, ses ettim, el ettim.
Bir yokun peşine kendimi revân ettim.
Yokluk ateşine kendimi pervâne ettim.
Kuyuyu yağmaladım, zindanı erittim, Yusuf’a cân verdim.
Sonra dağların arasında, bir yaylada dirildim.
Karanlığa ışık, Işığa renk verdim.
Zeytinliğe gül dikip, güle ateş serptim.
Birini kul edip, ötekini kül ettim.
Aşkı din ettim, imanı kat’ ettim.
Başımı kaldırdım semâya, dönüp dönüp yokluğa gel ettim.
Sevabımı taşladım, günahımı yok ettim.
Dâr-ı Aşk'a kulak verip, iki satır da ben ektim.

Ne ettim ben, ben ne ettim.
Seni sükût, kendimi pinhân ettim.