Gizli Özne Şiiri - Abdurrahim Kızıl

Hangi gönülde varsa insan,
Saklı bahçesindedir yokluğun.
Her bahçeye su niyetine birer gözyaşı
Gam pınarlarından akan, sevgili bir yoksulluk.
Bir aydınlık tenhada ihvanlık, bilinen en büyük uzaklık.

Hakikatin diliyle,
Gizlenmiş, donatılmış, aklanmış, yeşermiş
Ve bir zeytin bahçesinin tenhasında adını çağırmış.
Gece nöbetlerinde edebiyat,
Sohbetlerde bir ateş rüzgârı
Gönülden gönüle gazeller geçilmiş.

Ne ahirden evvel isterim,
Ne de ateşinden vazgeçerim yüreğimin.
Mesleğim hiç olmakmış..
Kalabalıklarda var olmanın bedelini,
Öderim ahengini yitirmiş, çırpınan gençliğimle.

Her belâdan bir sarsıntıyla kurtuldum.
Elbette hatırladım adı lazım olanı.
Bir yokluk acısı aslında sevdiğim,
Bir saklı bahçenin beyazı,
Olacakların ve olmuşların kehaneti,
Kalbim sızladı serin bir rüzgarın esintisinde

Ben yandım.
Kim cüret etse gözlerime,
Kendime küçük geldim, zayıf kaldım.
Âhh sevdiğim esir düştüm, sefil oldum.
Yazdıklarım hep beyhudedir pinhân bir gönülden.
Yok sevdiğim yok, yollar kısalmıyor, yollar uzuyor.
Menzili uzak, sarsıntılı bozuk yollarda kalmışım ben.

Ben sustum, siz konuşun.
Yoruldum ben, siz koşun.
Yokluğa savurun beni,
Bütün var olmuş ve olacaklardan.
Küsmedim, kârdayım yediğim tokatlardan.
Şimdi yalnız sarı harman
Bir kâğıda sarılmış dumanı üstünde
Hissettiklerim aklımı sızlatıyor,
Ve ben dilimden içeriye döküyorum
Bildiğim bütün nihânları

Beni bırakın
Ben pinhân oldum
Gizli özneyim artık kaybolan cümlelerde