Zarif Sevda Şiiri - Abdurrahim Kızıl

Ahh ah…
Uçun martılar, uçun üşüdüğüm yerlere;
İçimde boğazı yanan bir şehir vardır.
İstanbul mahzun ve naif şimdi.

Bir aşkın burukluğu ve bir olan iki gönül sızısı;
Öylesine masum, öylesine temiz…

Sevda denilen bu sarhoşluğun harman olduğu yerdeyim.
Sırma saçlarıyla, derin bakışlarıyla “gel” diyor Yâr.
Nutkum duruyor, korkuyorum yâre varmaktan.
Bir tufan kopuyor gönlümden korkusuz ve pazarlıksız.
Ne gönül katlime ferman dileyim, ne salkım bakışına bir ah çekeyim.
Nafile bu sevdam, ahımı derin çekerim.

Sevdiğim, niçin gönül bağıma düşürdüler gazel?
Öyle ulu orta değildi benim sevdam.
Nihan kıldım adını ve kapattım sana açılmayan tüm kapıları.
Istırabın mı bendeki bu sefil yüreğin sızısı?

Günahsa gül cemâline daldığım seyir, ateş zarar vermez bize.

Sen say ki, bir sırma saç için aydınlatmıyorum cihanı;
Ve sen say ki, derin bakışlı kahve gözler değildi aşka umudum.
Sende kalmış, gönül telimi dokuyan duygu menbağım;
Ve sende kalmış, sigara dumanımdan çıkan efkârım.

Ben pinhan bir şairsem, sen zarif bir sevdasın başımda…