Nazife Abaylı Şiirleri - Şair Nazife Abaylı

Hüzün sardı,

Her yanımı....

Yine....

Seni ne çok sevdiğimi,
Anladın mı aşkım bu gece?
Hem......
Anlamasan da...
Ne farkeder....
Ben.....

Resminle,
Sesini bütünleştirip,
Bir adam yarattım.

Karanlık gecelerimde,
Düşlerimi süsleyen bir adam.

Yiğidim.
Kalemim.
Yaşamdan yok artık,
Hiç bir beklentim.

Düşlerim,

Bütün dünlerle,
Bugünler arasından,
Bezgin geçtim çoğu zaman.
Burnumu tıkayarak.
Kötü kötü kokan,
Kıskançlıkları,

Bir kadın;
Ne anasına anlatabilmiş yıllardır derdini,
Ne de babasına.
Kardeşler desen,
Kendi havasında.

Karşı evin balkonunda bir adam.
Hani şu,kahverengi çatılı,
Sarı boyalı evin sahibi..

Rakısını yudumluyordu az önce.
Anason kokusu geldikçe yağmur öncesi esintiyle.

Bütün ışıkları söndürdüm.
Gece lambalarını da..
Yolu yok sana ulaşmanın.

Ay’da yok, görünmüyor, biliyor sanki saklanmış.
Yıldızlar gibi..

Sen hep,
Düşlerimde kal emi..!
Saf,tertemiz aşkım olarak kal.
Kirlenmesin kötü sözlerle,
Ayrılıklarla,
Kırılmasın yüreklerimiz.

Üç beş demir parmaklık penceresinde,
Tutunup avlusuna baktığım.
Pamuğu taşlaşmış yılların ağırlığından,
Batar sırtlarımıza yatağım.
Bir ana,bir kız yanımda uyku ortağım,
Gecenin bir yarısı uyanıp,