Geri dönsek maziyi yaşamaya
Dönemeyiz yıllar geride kaldı
Ömür yetmez yeniden alışmaya
Köprünün altından çok sular aktı..
Daha kaç kere yıkılayım
Daha kaç kere yakılayım
Daha kaç kere sürüleyim
Daha nere gideyim
Etme! Git demeden söyle.
GÖNÜLDEKİ ÖZLEM
Bu gece önüme muhabbet masası kurulsun
İsterse masama sadece bade konsun
Karşımda bir de resmin olsun
BİRDENBİRE
Söylemedim mi sana kaç kere
Böyle karşıma çıkma diye birden bire
Yığılıp kalırsam olduğum yere
Seni benim kadar kim sevecek
Ne duygularım
Ne sabır, sebat etmedi gönülde
Ve
Sana bir şiir yazdım deli kız
Duygularıma tutkularıma dair.
İlişirse gözüne bu şiirim
BİR NİLÜFER YAŞATALIM
Yaşantımız kara kışa dönmüşken
Yeşile hasret ömür çürütürken
Gel bahardan bir gün
Bahçeden bir gül çalalım
Gün doğdu güneş açtı
Serçe kanadında sevgi ile
Uyandı tabiat bir güne daha...
Şiire durdu Ferhat Ozan.
Her can taşıyan gibi,
Yaşanılmışlığın ya da usanılmışlığın
Bir bilsen
Sensiz geçen yıllarda
Özlemin nasıl büyüdü
Şimdi görsen tanıyamazsın
Boyu sevgini geçti.
1881 yılında Selanik te
bir çocuğun doğduğunu
Annesinin Zübeyde hanım
Babasının Ali Rıza bey olduğunu
Yetim büyüdüğünü söylediler
Adının Mustafa’lığını dediler de
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!