Mustafa Kadıoğlu Şiirleri - Şair Mustafa ...

ne o; sinmiş köşeye iç çekip duruyorsun.
burda boşu boşuna yılları soruyorsun.
bir haller olmuş sana şişe inmiş dibine.
kaderine küsmüşsün; girmiş elin cebine.

olacak şey mi şair gözünde yağmur yağsın.

ölü bir cenindir umut
ana rahminde.gezinip durur şimdi
gölgesiyle beraber
us'unun avlusunda
ara ara voltada.

akrep ile yelkovan
odamın duvarında tüketirken zamanı,
ısrarla 'tik tak' diyen sese kulak vermezdim.
sinsice dönüp duran akrep'i yelkovan'ı,
günde on kez baksam da bir kez olsun görmezdim.

ne bir medet um ondan ne de kendini sakın
ne varlığında üzül ne yokluğundan yakın
...
keder utanır sanma eşini doğurmaktan
yorulur avuçların yüzünü yoğurmaktan

kırılmış bedenimin kanadı kadar gönlü
okyanuslar içinde hevesim bir çok yönlü
ne uçasım var şimdi ne de mola veresim
en amansız şiddette tutuyor geberesim

titreyen ellerimi semaya doğru açıp

leyla'ya haber salın mecnun çok ağır hasta
adını anmakta hep; eş,dostiahali yasta.
diyor ki'leyla'm gelsin; su getirsin bir tasta;
içeyim de elinden varsın gitsin öleyim'.

hekim kesmiş umudu garip aşık neylesin

bir eylül hüznü teslim almasın düşlerini.
tabiat sarardıkca ömre inat gülesin.
varsın cümbüş son bulsun; aldırma solmalara.
son da olsa sonbahar,bir bahardır bilesin

alemin ortamalı sen güzel kadın...
ne sanarsın kendini 'bilmem ne' senin adın.
bir bence bilinir gerçekte senin ismin.
gönlümde yer edinmiş boynu bükük o resmin.

tek gecelik saltanat sürersin sen her gece.

bir boşluk var içimde feza dan daha derin
balçıkla sıvanmıyor güneşin kızıl rengi
bir mekan düşlüyorum içi serin mi serin
orada yaşamakta kendimin öbür dengi

varsam yanıbaşına döksem pılıpırtıyı

üç el silah sesiyle irkildi boş sokaklar.
uyandı uykusundan mahalle sakinleri.
bilinmez ne uğurda çiğnenmişti yasaklar.
bir kaç ipi kopuğun dinmemişti kinleri...