Mustafa İbiş Şiirleri - Şair Mustafa İbiş

Eder isen cahil ile muhabbet.
Lügatın bozulur zora düşersin.
Ne kültürün kalır nede erdemin.
Dosta rezil olur dile düşersin.

Muhabbet gemisi karaya vurur,

Hayat bu dostum biz istesekte istemesekte,
Mezar; tam hayatın bittiği yerde,
İnsan oğlu tıpkı gül dalı gibi.
Solar gider son bahar rüzgarlarının estiğinde,
Dönüş toprağa doğru, o dönmek istemesede

Selam olsun can dostuma
Şükürler yüce Allaha
Muhammed, Ali aşkına
Gelin dostlar bir olalım

Sen ben değil bizler varız

Sitem etme gönül boşa,
Yazgı neyse gelir başa,
Nefsini yen dön Allah'a,
Bu hayatın sonu'da var.

Nefsine vur kelepçeyi,

ANADOLU İNSANI
1/8/2009 ·

Bir ilmiğin çeksen düşer kırk yama,
Halı böyle Anadolu insanı.
Anlatmaz derdini dosta, düşmana,

Dünya denen bu alemden,
Şimdi sana dönüyorum,
Gönderdiğin bu ellerden,
Tekrar sana dönüyorum.

Elimde var binbir ifrit.

Yaradan var, yaradan var.
Benden beni yaradan var.
İhlas ile düşününce
Her şeyi bir yaradan var.
Örümceğe ilmek, ilmek,
Ağlarını ördüren var.

Doğduğunda adını hilâl koymuş annesi.
Tam ismine layıksın hilâl kaşlı hilâl kız,
Kipriklerin ok gibi öldürür bakanları,
Ay parçası gibi yüzün, hilâl kaşlı hilâl kız.

Saçların alev teli salınmış omuzuna,

KADER

Kader insan oğluna çizilen hayat yolu,
Silkinip kalkmakta var,
Eğer yazılmışsa alnına çile çekmek,
Engelsiz engelellere takılıp düşmekte var.

Geldi geliyor derken yaş geldi kırk yediye,
Nasıl geçti bu ömür bir demet gül dermeden,
Ömür sermayesini tüketmişiz boş ile,
Nasıl geçti bu ömür kıymetini bilmeden.

Her şeyin bir hesabı var,mal'ın, ömrün para'nın.