Sen,
Hani kimseyi üzmezmiştin ya
Öyle kırgınım ki sana...
Kalbimi bırak ,
Bütün kemiklerim ağlıyor...
Öyle kırgınım sana
İnsan diyordu Reva, yorulur bazen
Çabalamaktan...
Koşmaktan...
Öyle bir an gelir ki
Yutkunmaktan yorulur...
Aslında bir şiir değil bu
Bir dua da değil
Yalnızca
Ömrü boyunca
Matematikten kaçmış
Bir çocuğun hikayesi...
İçimde küçük küçük
depremler oluyor
Kimse hissetmiyor,
Sessizliği dinlemeyi
Öğrendiğimden beri
Ben hepsini duyuyorum.
Kime insanca yaklaşsak,
Sert duvarlar ördüler
gönlümüze...
O kadar kırdılar ki
Özür dilemeye bile
Cüret etmediler...
Kapalı karanlık bir kutuya
Hapsedilmiş bir kuş gibi,
Çırpındıkça kanatlarımın
Kırıldığını sanıyorum.
Anlıyorum ki burdan çıkış yok
da kaçamıyorum...
Vedaları hiç sevmem...
Çocukluğumdan beri
Sevemedim ayrılıkları ben
Ya en sevdiklerim gitmiştir
Ya gidecek yerim
O ayrılıklarda...
Yeni bir hayata başlamak gibi...
Sana ulaşmış olmak.
Sanki son durağısın ömrümün,
Bir kırlangıcın dudağında
taşıdığı talaş gibi...
Ömrümü ömrüne ör yağmurum
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!