Ayrılık geliyor çok yakınımızda
Biliyorum ümit yok yarına.
Bunu ilk günden biliyordum; ama
Sensiz yaşanmaz ki bu dünyada.
Yanındayken gülmeye çalışıyordum ya
Bana kalleşliği sor
Bana yalanı, dolanı
Sor bana riyakarlığı
Sor arkadan vurmayı
Kullanmayı insanı.
Bu sözler sana sevgili,
Biz yaşıyoruz ikimizi.
Bu öyle bir sevgi ki
Ne dünü vardı,
Ne yarını sevgili.
Geçen konu “acıydı” çekilen
Nasıl katlanmalı?
Yahut nasıl onunla yaşamalı
Ve...acıları nasıl çevirmeli mutluluğa.
Dedim ki...ben hep acı çektim
Yine seni andım bu gece.
Anmak denmez buna;
Çünkü sen her an aklımdasın.
Seni anlayamadım, bambaşkasın.
Aşkımız sanki bir bilmece
Yaşlanıyoruz herhalde artık
Yaş elliye mi döndü desek
Yada kırkı geçtik mi yavaşça…
İçmeyi bile beceremiyorum artık
Şöyle “kıya sıya” ne demekse öyle
Yine ayarlayamadım dozajımı!
Yarardan çok verdim zararı.
Hiç bir bünye kaldırmıyor
Her seferinde yan etki tekrarı.
Dostluğunda hep fazlası
Dudağımı aklımı başımdan alan?
Yoksa o kısık gözleri
Yok yok iri.........ri
Hayır, hayır, hayır
Beni öldüren o buğulu sesi
Şimdi çok yalnızım
Hakketmediğim bir yalnızlık bu biliyorum
Hani bir zamanlar “usanmadımya”
Bizim ihtiyarların hastalıkları bile…
Yada nerede giden, kaçan, seven! Sevgililer
O bir telefonda koşuşturan dostlar…
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!