Bulutsuz gecelerde camdan dışarı bakarım
Karanlıkta parlayan bir çift güzel göz görürüm
Öpücük yollarım, çünkü sensindir o, bilirim
Sabah olup uyanınca, hep soluma dönerim
Tüm çocuklar gibi son nefes çıkana kadar yaşandığını sanırdım
Soluksuz konuşan, mektup yazıp sevişen ölüler gördüm, uyandım
Toprağa ellerimle verdim sevdiğimi, o ise devam etti dansına tutarak bu elleri
Hiçbir şey bilmiyormuşum, öğrendim ölümden sonra bile var olunabileceğini
Yıllar sonra yeniden eski mahalleme düştü yolum
Bahçesinde yabancılar oturuyor, yıkılmış okulum
Ne gökyüzü ne deniz mavi, yokluğumda tümü sararmış
Sokağın çehresi değişmiş, yürüyen yüzler kararmış
İnsan isimli çelik kasanın
iki anahtarıdır kan ve hava
Durur yaşam —
biri boşalıp kalır,
diğeri yeterince dolmazsa.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!