Münzevi Zeyrek Şiirleri - Şair Münzevi Z ...

Her gece,
rüyama düştü adın,
tüm harflerin ıslaktı,
gözlerin
bir yangından arta kalan
sığınak gibi sustu içimde.

Bugün, Asel Lina’m dört yapraklı bir çiçek…
Rüzgârı maviyle boyanmış masal defterimde…
Gözleriyle gülümsüyor gökyüzüne…
Ve ben — babası— eski bir şiirin kıyısında…
Kızımın sesini dinliyorum:
"Babacığım, dünya neden pembe değil hep?"

Bir daha yaşasaydım bu lanet olasıca hayatı,
Daha az kasılır, daha çok gevşerdim.
Hasta olunca kıvrılıp yatardım usulca…
Yatağa girmeyi ayıp sanmazdım.

"Ben olmazsam dünya yıkılır!" zannına,

Bir elveda notu gibiydin
Saklı, okunaksız, zamana direnememiş.
Kalbimin kadife kutusuna değil,
Arşivlenmiş bir yaraya gizledim onu.
"Belki bir gün..." dedim.
Ama o gün, hep silinmişti takvimden.

Hiç böylesini duymamıştım.
Saat kendi kendine susmuştu o gün...
Çocukluk sokağımda adım kalmamış,
evlerin dili tutulmuştu.
Salıncaklar kırılmıştı ve ben,
artık kimseye gülmüyordum.

Bir şehir vardı,
kitap girmemiş, soru sorulmamış.
Bir çocuk vardı,
adını bile doğru yazamayan.
Bir anne,
kızına okul yerine ev öğreten.

Gece geç saatti. Mutfağın ışığı yanıyordu yine.
Kadın, ocağın başında bekliyordu.
Çay demlemişti.
İçmeyecekti biliyordu ama demlemişti işte.
Alışkanlıktı bu, umut gibi…
Çayın üstünde ince bir buhar,

Yıllardır çözemediğim o denklem,
bir köşede, üstü tozlu bir defterde unutulmuş:
“Hayat = x + mutluluk – yalnızlık”
Limit sonsuza koşarken,
ben sabit kalmaya çalışıyorum,
ama her türev, içimde artan entropi,

Bulaşık deterjanı limon kokuyor...
Ben aşkı hâlâ leylak sanıyorum.
İki tabak, bir çatal, bir sensizlik yıkadım bugün...
Sonra hepsini kuruttum.
Bir tek yalnızlık ıslak kaldı.

Elveda ey dünya,
sessiz sokaklarında bıraktım ayak izlerimi,
her adımda yankılanan eski bir veda gibi,
yürüdüm yorgun kaldırımlarda,
tozlu pencerelerden baktım geçmişime,
gözlerimde yılların yorgunluğu,