Münacat'ı Şathiye Şiiri - Süleyman Kılıç 2

Öyle bir gece ki kapkaranlık bir kuyu
Dakikalar adete bir sene gibi duru
Haftalar ise saniye gibi kupkuru
Geçen aylara bakınca her şey boş ve ölü

Ya Rab bizi atmışsın bir mahşere!
Mahşerden önceki en dehşetli mahşer
Düştük uzun bir yola ne mah var her yer şer
Ya Rab bu imtihan çetin mi çetin !

İnsan denen varlık mı bu canavar
Unutmuş her şeyi ,kendi türünü bile
Dilim dilim yemek için kocaman dişi var
Ya Rab bu nasıl bir mahşer hile içinde hile

Bu mahşerde,kimisi cennetini bulmuş
Cehennemi başkasına yaşatarak
Ya Rab cehennem de senin cennet de
Bu insanlar cehennemi ,burada yaşatarak

Bu mahşer ,bir prömiyer değil mi bize?
İnsan,bir vahşete döndü , suçu da attı dine
Bu mahşerde,bu kadar vahşet yetmez mi ?
Ya Rab,sabırla sınadın bizi,bu kadar sabrın niye

Ya Rab,bu nasıl bir mahşer ki görünen
İnsan denen varlık mı ! insanı yiyen
Daha ne olacak büyük mahşere giden
Mahşerden önce mahşerse bu

Ya Rab bu gecenin bir nuru yok mu?
İnleyen binlerce kullarından bir kulum
Mahşerden yükselen seslere bir yudum
Artık verme zamanı değil mi yeter bu zulüm

Ya Rab çok ağır imtihanın sonu yok mu?
Burayı cehenneme çeviren bedbaht kulun
Kendi cennetini yaşarken burada
Cennetinde yine ya Rab yeri olur mu?

Ya Rab bu mahşerin bir sonu yok mu?
Her yer karanlık,her yer küf kokuyor
Kandan beslenen bir güruh
İnsan, insana mahşer olmuş

Ya Rab bu mahşerden çıkış yok mu
Senin mahşerin bize amenna da
İnsanın insana mahşeri niye
Kullarını artık yalnız bırakma

Ya Rab,bu mahşerde insan
Adına dini kullanıp pis işlerini
Her şeyini senin isminle perdeliyor
Bu kadar sabır bu kadar mühlet niye

Ya Rab kusurum binbir çeşit
Ne olur bu mahşerde yalnız bırakma
Kendi mahşerinde de umudumu yakma
Ya Rab, çaresiz kullarını artık zalime bırakma