Muhtemel Hanım Şiiri - Mehmet Necip Özmen

maksat ürkütmemekti sizi
yüzünüze bakamadım birkaç vakit öylece
boş boş
etrafta gezindi
arandılar gözlerim
uzaklarda da değildik
bir odadaydık
yalnızdık
tutmuştuk nefesimizi
ben
belli belirsizdim
nasılda sarılmak geçiyordu içimden
bir an kabardı yüreğim
en doruğumda bir yerlerde
lal oldum iyi ki
incitebilirdim sizi
bilmeden hani
oğul bağlamış sevginiz
yanımda bir koltukta
bütün dökülgenliğiniz
görüntünüz ve nefesiniz
siz
acımasızlığı kadınlığınızın
anlatmak bile ürkütüp üşütüyor
bu hangi zemherisi titrekliğin
siz ve ben
yalnızız
Muhtemel hanım
aklıma geldiyse nereden
bir yarasa bulmuştum
yavru
kuzguni
ikindi vaktiydi
kulağı çınlasın Nihat’ın
düşürdü ardına
konu komşusuna
meraklı millet
vardık mahallecek
üflek ve uçurgan anasına
avucumdaydı yığınla göz
bakıyorlardı yarasaya
kadifeden gibi
siyah ve sıcak
yumuşak
parlak
bir yudumluk açıldı kanatları
sevabına diye
içirdiler birer birer
demir tadında
tulumba suyunu
feheminiz açılır dediler
efsunlandık çocukken
çarpılmazmış yüreğimiz
kadın cinsine
gelinmezmiş dize
gören hüsn-ü cemalimizi
şıppadak aşık olurmuş
büyüdüğümüzde bize

yüzüme bakıyorsunuz şimdi
geldi işte aklıma
ne yarasa kanadından içtiğim su
ne zakkum çiçeklerinin
ağulu ağdalı yapışkan kokusu
uçuşuyorsunuz genzimde
siz muhterem
Muhtemel hanım
olduğunuz yerde
orada duruyorsunuz

çarpılansa
muhtemelen
ben…

mehmet necip özmen