Mücella Pakdemir Şiirleri - Şair Mücella ...

Kabaktan faytonum olmadı
Camdan ayakkabım, fareden uşaklarım
Kalabalıktan sıyrılıp, dünyama kutulandım
Kavgalardan soyundum, sular gibi durgunum

Tütüyorum sor ki neden
Gör bak işte yaktın beni
Uçmak ister can sineden
Kor sürüşte yaktın beni

Düşte gördüm gül yüzünü

Şairim! Gölgenden kurtul
Unutma, kârsız mezatsın
Hassas gönüllerde tartıl
……Bırak felek ele satsın
……Sen sus, kalemin anlatsın

Baykuşlar çığlığında
Tülü yırtılıyorsa zamanın
Huzur yataklarından uyanıyorsa anılar
Bana ne oldu böyle deme

Seni korkularınla bırakıp gidiyorum
Aramam sormam artık, bak veda ediyorum
Hortlak ölü değilim, mezarım yok diyorum
Korkuttum mu tavşanım, korkma ben adam yemem

Karayı boca ettin aşkı beyaz boyasak

Tanrınla dün gece alem yapmışsın
Küfre bulanarak Hak’tan sapmışsın
Günün şairisin paye kapmışsın
Hesabın sorulur sonsuza kadar

Gözünü açınca bir de bakarsın

Görmeden sevdim seni, her zerrem aşkla doldu
Sakin esen meltemim bir deli poyraz oldu
Kara sevdam bahtımda sivri dikenli yoldu
Koklamak nasip olsun, ölürüm sana gülüm

Orta Asya’dan koptun, gazan kutluydu senin
Vakarlıydı duruşun, şeref gömleği yenin
Cihanı aydınlattın, doğdu adalet şemin
İmparatorluk oldun boylarından kardeşim

Ulan yutacak gırtlak var mı özrünü senin
Dar mı geldi kimliğin, bol mu geldi Türk yenin
Yaltaklanıyordun ya, hani bizdendin demin
Ermeni’nin uşağı, hele de! Nedir özün?

Ağalık paşalık buraya gadar
Aha er meydanı kuşağın çöz gel
Yağlarını yığdın tavana gadar
Sürün de gaymadan aşağı düz gel

Naralar atarak ürkütüp durma