Mücella Pakdemir Şiirleri - Şair Mücella ...

Kader dilerse çöller, yare gülistan olur
Sarılır gonca güller, canana fistan olur
Rüzgarında ak tüller, eserken destan olur
Yeter ki iki gönül, aynı yelden ah desin.

Aşığın kaleminden nağme çağlar yüreğe

Yakıp kavuran aşkın sığdı üç beş satıra
Yangınımdan geriye közü kaldı sadece
Albümde unuttuğun fotoğraftan hatıra
Mazinin gülümseyen yüzü kaldı sadece

Bir zamanlar yar derken dudaklarım kanardı

Gezmezdim buralarda, can kafeste sızlandı
Yüreğimdeki ateş, kar altında közlendi
Kaybolmazdım elbette izlerim solmasaydı
Yolumu aydınlatan ay buluta gizlendi

Av kesen nazarını bir çift kandile saydım

Kafesinden neden kaçtın
Eller kınar demedim mi?
Son gayretle kanat açtın
Canın yanar demedim mi?

Sen ki alnından vurulmuş

Bugün yaralıyım, ne gelir elden?
Soğur bedenim avuçlarında
Karlı kışların ölümündeyim

Orada dur! Kararsızım.
Sevdamı bombalıyor takazalar

Bu gecenin sabahında tek başıma kalacağım
Gözlerimi yumdum ama belki de hiç uyanamam
Yalnızlığa sarılarak yokluğunda solacağım
Ölüm sindi her yanıma, gitme gülüm, dayanamam

Dem tutmuyor hayallerim, engel olan bir şeyler var

Kuşları sonsuza saldığında
Zamana…
Çabuk geçmesi için yalvardığında
Hasret yükünü döker

Yıldızını parlat, güneşini yak
Açıl ey gökyüzü, şehit geliyor
Cenneti Âlâ’yı lûtfeyledi Hak
Kat kat yarıl, yol ver, şehit geliyor

Bulutuna söyle yas bağlamasın

Tenim dayanamaz uzak kalmana
İnci, mercan ol da boynuma dizil
Lüzum yok sevdiğim izin almana
Nazlı ceylan gibi koynuma süzül

Yakmalı bu düşleri
İçinde sen varken yakmalı
Yanmalı muhteşem gözlerin
Beni dumanına salmalı….