Modası geçmeden Şiiri - Yılmaz Bektaş

“Geçti artık ama üzülme” diyordu sıklıkla ve tekrarla
Oysa buna en çok ve içtenlikle kendisi üzülüyordu….
Ne zor bir şeydi bu değişime tahammülsüzlük!
Sıradan bir gündü bu da ilk başlandığında yine
Radyoda fonda o müzikli geyiklerden dönüyordu
Gözler sabah mahmuru yüzlerse zoraki gülme mağduru
Nereden buluyorlardı bu bitip tükenmez enerjiyi
Ocakta çay demlenirken yumurta fokurduyordu…
Pencerelerde kalın perde,haberler iç karartıyordu…
Her sabah aynı korktuğu şey tekrar ediyordu
Bir rüya görüyor uyanıyor ama nedense hatırlayamıyordu
Renklerle ilgili bir şeydi ve lakin renkler sayılamıyordu ki!
Uyumadan önce ve uyandıktan sonra hep yaptığı:
Kıyafet dolabının karşısına dikiliveriyordu tek ayak
Gençti güzeldi dahası yaşı göründüğünden daha geç idi
Mutluluğun reçetesini daha küçükten tutuşturmuşlardı:
Beğenilmeliydi. Hem de her gün daha çok beğenilmeliydi
Evde, yolda hem gidiş hem gelişte işde ve alışverişte…
Oysa her tenin her bölgenin her dilin lehçenin bir rengi, deseni vardı
Yazı kışı baharı geçiriverirlerdi tabiatlarına yüzlerine bedenlerine…
Tüm renk ve desenin modası geçmişti, “moda’ denen şey yüzünden;
Fakat hepimizi bundan da çok üzen “bizi kendimizden” vaz geçirmeseydi..

Yılmaz BEKTAŞ