alfabenin
ilk harfini öğrendim.
pes ettim sonrasında.
yazacağım tüm acılar,
bir a harfinin kucağında.
içimde
yalnızlığın yerini
özgürlüğe devretmediği bir şehir.
ölüler geziniyor bu defa
dirilerin üzerinde.
koparken yeryüzünde tufan,
kendini koruyamayan
gidişlerin güzelliğini
gökyüzünden duyar.
mürekkebidir, şiir yalnızlığın.
köşe-1
her şiir
biraz bebek ağlaması
susan bir çocuk görünce
bundan
gırtlağımın nasırları anlaması
dili dönsün diye kalbimin,
gördüklerini anlatmaya.
günlerce boş satır aradım onun için.
ölçtüm, biçtim, kestim, planladım…
berraklığına bakmadan,
boş oluşuna aldandım.
kağıttan düşlerim
kalbimin ensesinde
pusuya yattı
kahveden gemilerim
aklımda bir ilk yaz gibi
batıktı
çırpınır içimde aynalar
arar durur beni
kırılır ve inceden dökülür içime
çöldeki yağmurlar gibi
insan olmak ne büyük külfet
bilinci açlıkla yıkanmış
açıklıkla imtihana tutanmış
kalbim aciz ki
habersiz sırtını
kime yasladığından
belki fark eder
kendime dair işittiklerim
—
geometri yüzünden
bu sene sınıfta kalıyorum
çemberin sonunu getiremiyorum
sahi hala
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!