dünyanın bütün kimsesizleri
bir günlüğüne şiirleşti
şiir kimsesizlik mi demekti
değilse ne demekti
belki de
anlamsız bir şeydi
kalbim sabun köpüğü
ve neden
kılıçlarını kuşanmış bir
bakkal gibiyim
sokak aralarında
yorgun ve kanlı süvariler
sert bir iklim esiyordu,
atlaslardan okunamayan adı.
renkleriyle yolların habercisi,
kanatları serçedendi umudun adı.
avuçlarımızda sonsuzluğun anahtarı.
yaprakların dinginliğini
sana duyuran kalbinin
izini unutuyorsun şimdi.
hafızan ırmakları taşımaktan yorgun
göçüp gidiyorsun,
irkilerek gün ışığından
-yine ve rağmen-
aydınlığın ferah ışıklarını bekleyen
tam o sırada
üzerine gün batımı çöken mesken.
kalabalıklara çiviledikçe
çiviyi büküp
kendini delen
bir yalnızlık.
berrak bir iklimde
sonbaharı yaşıyor.
yaşamak aştı tüm çağları,
kaçtı güzel olmaktan
ve bize savaş açtı.
sızladıkça
umutsuzca taşıdığımız yaralarımız,
içimizde tedirginlikler kıvrandı.
zamanın
hiçbir acıyı alıp götürmediği bir vakit,
hüznün ve inceliğin
hastalık kabul edildiği bir çağ.
sevilmiyor keder çiçekleri.
bedenin dar koridorlarında
büyüyor ruhumuz,
etimize çarpa çarpa.
kısalıp uzuyor
içimizdeki çarpışık dağlar.
kendimizi bırakıyoruz
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!