çocuk kaldırıldı
hareket ettikçe
kıymık gibi
kalbini gıcırdatan yatağından
ve ne güzel
ne parlak bir ırmak kırpıldı
itiraf ve çocuğun ortak özelliği
olur muydu
işte oluyordu
çocuk okunmadan geçilen
bir parantez içine benziyordu
dünyanın bütün kimsesizleri
bir günlüğüne şiirleşti
şiir kimsesizlik mi demekti
değilse ne demekti
belki de
anlamsız bir şeydi
kalbim sabun köpüğü
ve neden
kılıçlarını kuşanmış bir
bakkal gibiyim
sokak aralarında
yorgun ve kanlı süvariler
sert bir iklim esiyordu,
atlaslardan okunamayan adı.
renkleriyle yolların habercisi,
kanatları serçedendi umudun adı.
avuçlarımızda sonsuzluğun anahtarı.
hiçbir uçurum
düşmek korkusu kadar
yüksek gelmiyor gözüme.
ve artık hiçbir yıkıntı
yaşamak kadar
yaprakların dinginliğini
sana duyuran kalbinin
izini unutuyorsun şimdi.
hafızan ırmakları taşımaktan yorgun
göçüp gidiyorsun,
irkilerek gün ışığından
-yine ve rağmen-
aydınlığın ferah ışıklarını bekleyen
tam o sırada
üzerine gün batımı çöken mesken.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!