Gözlerine bakmak, içim eriyip gitse bile... Gözlerinde kaybolup gitmek, hiç konuşmadan seni izlemek ve sessizce bakışıp konuşmak... Ne çok mek, mak içine yerleşip seni istemenin gerçek yüzü ve seni yaşamanın zorlukları karşısında oluşan hüznü... Ah benim karanlık yüzüm. Dile getirmeye çalıştıkça dilsizliğim. Kendi içime atıp büyüttüğüm sürgün çiçeğim. Yalnızlığın yalnızlığıma eş, huzurun huzurum... Öyle saf, öyle yoğun...
Yaşadıklarımdan öğrendiğim bir şey var:
Yaşadın mı, yoğunluğuna yaşayacaksın bir şeyi
Sevgilin bitkin kalmalı öpülmekten
Sen bitkin düşmelisin koklamaktan bir çiçeği
İnsan saatlerce bakabilir gökyüzüne
Devamını Oku
Yaşadın mı, yoğunluğuna yaşayacaksın bir şeyi
Sevgilin bitkin kalmalı öpülmekten
Sen bitkin düşmelisin koklamaktan bir çiçeği
İnsan saatlerce bakabilir gökyüzüne



Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta