Korkularımız bizi tutsaklığa itiyor. Yaşanılması gerekenlerden kopuyoruz. Yaşıyoruz işte yaşıyoruz nefes alıp veriyoruz daha ne olsun tesellilerine gömülüp, aslında içten içe tükendiğimizi göremeyecek kadar kör oluşlarımız karşısında. Oysa çok mutlu olmayı isteyen insanlardık, biraz huzurun içinde yer aldığı hayatın içinde… İstediklerimiz gerçeğe dönüşmedikçe daha çok korkar olduk ve kaçtık kendimizden… Yalnızlığın gölgesine sığınıp, dış dünyaya pencerelerimizi kapar olduk. Geriye baktığımız zaman biz nerede hata yapmışız sorularıyla baş başa kalışlarımızla…
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta