Mine Polat Şiirleri - Şair Mine Polat

Hayatın ağına kapılmış yaşamımı sürdürüyorum. Gidişinin ardından ne kadar zaman geçti bilemiyorum. Bildiğim tek şeyin sana olan hasretin günden güne çoğaldığından emin olmam olsa gerek. Gitmen gerekli miydi diye düşünüyorum içten içe. Soruların cevaplarını arıyorum sürekli. Bulamasam da umudumu yitirmediğimi biliyorum. Yüreğimin derinliklerine işlemiş olan kokunun uzun zaman gitmeyeceğini biliyorum. Her ne olursa olsun, başıma ne gelirse gelsin sevgimin bitmeyeceğinden eminim.

Arada bir yolun sonunu gözlemliyorum. İçimdeki hissin geleceğine dair kelimeler fısıldadığını duyuyorum. Belki de bu sebepten dolayı umudum kesilmiyor.

Her gece kapıyorum gözlerimi. Hayali görüntünün her gece benim yanımda olacağını biliyorum. Varlığını hissediyorum zamansız. Aklımdan çıkmamakla birlikte son zamanlarda gözlerimden de uzaklaşmıyorsun. Bu duruma anlam veremediğim gibi delirdiğimi bile düşünebiliyorum ara sıra. Bu düşünce sarınca beynimi yanımdaymışsın hissine kapılıp tebessüm ediyorum.’’Biliyorum, yanımdasın. Hiç gitmedin ki…’’ diyorum hayaline.

Her şeyin ilki bambaşkadır; hele de ilk aşk daha bir başka… Dünya avuçlarının içindeymiş gibi hissedersin adeta. Gülen bir yüzün ve mutluluk saçan bir havan vardır daima. Hayat o zaman yaşamaya bedel. Bir takım ilkler ve mutluluklar yaşarsın onunla. Ve eminim ki bu ilkler son nefesine kadar seninle beraber gelecektir. Her şeyin bir sonu olduğu gibi bu mutluluğunda sonu gelir ve rüzgârın seni çaresizce yere bırakır. Mutluluk yerini hüzne bırakır ve gider gelmeksizin. Hayat dediğin sana azap dolu zindan haline gelir. Sen ki hayata mutluluk saçan insan aniden değişir ve umutsuzlaşırsın. Daha yaşama küçük yaşta adım atmış olursun. Tek bir ümidin vardır; zaman geçsin, gözüme gözükmesin unuturum, dersin. Aradan uzunca zaman geçer, o günden sonra onu hiç görmezsin ama yine de unutamazsın. Bedenin özlemden ilk günkü gibi alev alev yanar ve söndüremezsin. Unutmak ne kelime aşkından deli divaneye dönersin. Sonuç ne olur koca bir hiç… Sen aşkından kendini kaybederken sevdiğin kim bilir hangi âlemdedir? Kendisinin gelmediği gibi üstelik bir de seni senden alır. Tutulduğun insan genelde insafsızın tekidir ve sen onun umurunda bile değilsindir. Tabi kimilerine göre böyle olur. İlkiniz vicdansızın tekiyse eğer sizin ne halde olduğunuz, nerde olduğunuz hatta kiminle olduğunuz onun için hiç de önemli değildir ve size asla değer vermez. Bunu hak etmeyen birçok insan var ve her an aşk acısıyla yanıp tutuşurlar. Nerde olursak olalım onları her yerde görebiliriz. Bazen çok yakınınızda bile görebileceğiniz aşk acısı çeken insanlar vardır. Şüphesiz, aynaya bakmak yeterli olur. Ki zaten aşk acısı çeken birisi varsa oda sizsiniz. Kendi benliğiniz alevler içindeyken, hala gönlünüz onda, gözünüzse hayallerdedir. Küçük bedeninin içinde bulundurduğun o kocaman yürek sonsuza dek sızlar. Hayatınıza ondan sonra kimler girerse girsin, sonuç hiçbir zaman değişmez ve ilk aşk asla unutulmaz. Zaman ilerledikçe sen ne kadar onun ismini, cismini unutsan da zamanın ve yaşlılığın verdiği bir takım unutkanlıklardır bunlar. Onun dış görünüşünden hatırında bir şey kalmasa bile onun geçmişini kapladığını ve hep yürekte var olduğunu asla unutamazsın. Öyle biri vardı ve sen onu hatırlamasan da kalbin daima haykırırdı aşkını. Aradan geçen yılların değiştireceği hiçbir şey olmayacağı gibi bir de onun için can feda etmeyi arzularsın. Uzunca sene acısını hep taşısan da yolun sonuna geldiğini zaten anlarsın. Ve sen kendini sonsuza dek bırakırsın. Ömür boyu hayatına birçok kişi girdi çıktı ama senin aklın ve gönlün hep ilkindeydi. Evlendin ve hatta bir bebeğin oldu ama gene sen bugünde değil geçmişteydin. Ne bugün ne yarın ve ne daha sonrası senin umurundaydı. Sen ilk alevlendiğin zaman ölmüştün ve sen daima onundun. Hayatı belki bu yüzden negatifleştiriyoruz. Şüphe yok ki sizler hala ilkinizlesiniz ve onunsunuz. Siz şimdikileri sevdiğinizi sanıyorsunuz lakin beyniniz tümüyle ilk aşkınızla atıyor.

Benliğinizi sorgulayın… İlkler daima kutsaldır… Siz siz olun ilkinizi korumayı becerin…

Amansızca yürüyorum,
Dar ve karanlık sokaklarda,
Sebebini bilmeyerek yürüyorum.
Anlam veremiyorum bu duruma.

Hiç nedensiz sessiz sakin yürüyorum.

Gözlerini açıyorsun yavaşça dünyaya. İlk adımını ağlayarak atıyorsun. Ağlıyorsun; çünkü lanetlenmiş dünyanın tam ortasında buluyorsun kendini. Dünyaya, bedenine, nefes almana binlerce kez lanet ediyorsun. Elinden tek gelen şey ağlamak oluyor ve sen de doyasıya ağlıyorsun. Birilerine sesini duyurmaya çalışıyorsun. Rabbinin huzurlu kollarına geri dönmek istiyorsun. Her ne istiyorsan, ne şekilde bu dünyadan kurtulmaya çalışıyorsan da tüm çabalarının hiçbir sonuç vermediğini anlıyorsun. Her şey boşuna oluyor ve sen bu durumu kabullenmek zorunda kalıyorsun. Bu durum karşısında savunmasız küçük bir beden olarak yapacakların kısıtlı olmuyor mu? Her normal insan gibi yaşamına devam ediyor ve kendini hayatın akışına bırakıyorsun…

Savunmasız şekilde birilerine muhtaç oluyorsun. Boş gözlerle etrafına bakınıyor, çevrendekilerin çabalarını seyrediyorsun. Karşılıksız izlemekle yetinebiliyorsun çünkü. Tüm çabaları seni yaşatabilmek oluyor. Kendilerince iyilik yaptığını zannediyorlar fakat senin için kötülük olduğunu bilmiyorlar. Seni sevişlerini, sevgi dolu bakan gözlerini görüyorsun. Şefkatli ve merhametli kollar olduğunu anlıyor ve onlara sığınıyorsun. Hayatın kokuşmuş ve acımasız yanlarından korkuyorsun ve daima senden uzak durmasını istiyorsun…

Hızlıca büyüyorsun ve hayata iyice bağlanıyorsun. Hep bir amaç peşinde koşuyorsun. Gözlerin köreliyor ve Rabbinin kollarını unutuyorsun. Dünya işleri sarıyor beynini. Amacını tam anlamıyla gerçekleştiriyorsun. Karşına senin için tek kelimeyle mükemmel birisi çıkıyor ve sen de ona bağlanıyor, kopamıyorsun. Güzel günlerin geldiğin zannederek mutlu oluyorsun ama ne yazık ki öyle olmadığını bir zaman sonra anlıyorsun. Başına senin gözünle felaket denebilecek bir olay geliyor ve dünyan yıkılışa uğruyor. İşte hayatın o kokuşmuş ve acımasız yanlarının gelip seni bulduğunu anlıyorsun. Acı üstüne acı çekiyor ve ne yapsan unutamıyorsun. Hayat sana çekilmez bir çile gibi geliyor artık. Tüm işlerin sarpa sarıyor ve yaşama hevesin en başındakine dönüyor…