Fenersiz bir gece yolcusuyum,
Semalar suskun, her yıldız uzak.
Gölgeler peşimde, nefesler soğuk,
Karanlık sükûta bürünmüş, puslu ve tuzak.
Keşke senin fenerin olsaydım,
Bana yeryüzünde kalan nefesle derim ki;
Dünyalar güzelliğine belenmiş sevgilim,
Cennetten süzülen o aheste nefeste,
Kalbinin ışığına belenmiş sevgilim.
Ben mi?
Sabahın ilk ışığında bir nebi gibi doğdum,
çiy damlalarıyla buluştum,
otların arasında sessizce süzüldüm,
toprağın nefesini hissettim.
Kollarım ve ayaklarım bitmiş tükenmiş;
Seni sevmek ezberim oldu,
Her sabah uyanışımda,
Her gece düşüşümde,
Seni düşünmek nefes almak gibi.
Görmek, koklamak tutkum oldu,
Demirparmaklıkların ötesinde,
Bu devran böyle dönmez gardiyan.
Ne söylersen söyle boşuna,
Beni özgürlük kandıramaz gardiyan.
Müebbet alana gelen yokmuş,
Bazen birden ilham gelir dersiniz ya,
Ama nedir ilham? Gerçekten var mı?
Yoksa yalnızlığın aldatıcı bir yankısı mı?
Kasım ayında başladı bu düşüş,
Yapraklar döküldükçe ben de eksildim.
Gönlüme hançer saplayan
Bu içimi titreten kasvetidir
Yüzümü dehşetle kaplayan
Bu mevsim sonu davetidir
Gözyaşlarını tutamazsın bazen,
Bir yalan bulur, çıkarsın erkenden.
Sessizce silersin tüm izlerini,
Kimse anlamaz, acı çeken senden.
Birikir içinde söylenmeyen söz,
Geceleri mezarlıklar ebedi bir kör kuyu,
Fısıldar zamansızlık, boğar her anı suyu.
Taşlara sinmiş yankısı unutulmuş canların,
Hüküm sürer karanlık, örter gerçeği duyu.
Çığlıkları duyunca hissedersin korkuyu,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!