Metin Kirazlı Şiirleri - Şair Metin Kirazlı

Bir akşamüstü düşümdeydi o masa.
Yuvarlak değildi.
Köşeli, köşeli…
Çünkü bu aşkların hepsi bir köşemi alıp gitmişti.

Kadehlerde su yoktu,

Hiç gördün mü,
Kendi kalbindeki mezarlıkta gezinen birini?
Her adımı bir zamanın ölüleri,
Her nefesi geçmişin yankıları…

Sessizlik içinde kaybolmuş,

Annem yerde,
Soğuk toprakla konuşuyor gibi.
Elim titriyor, okşuyorum saçlarını,
Sessiz, kelimeler boğazımda düğümlü.

Babam başka yerde,

Bir ses mi duydum gecenin içinden,
Yoksa kendi kalbimin yankısı mıydı inceden
Karanlık yalnız değildi,
Hecelerimiz doğuyordu aynı nefesten.

Pencereden süzülen ay ışığı bile ürkek,

Luna Sera… siyah bir hüzünle
Gözlerin dönerken eski bir zamana
Bilirim, sevmezsin sarı gülleri
Kırık bir cam gibi bakarsın hayata
Ve sustuğunda büyür içimde
Bir şehir yıkılır sessizce

Gözlerin vardı mesela,
Beni görmeyen.
Gülüşün vardı,
Benim yokluğuma denk gelen.

Ben o gün gökyüzünü giydim üstüme,
Bulutlar smokin, içimde gök gürültüsü.
Sen beyaz bir niyetin içinde,
Kapılmıştın büyük bir hayale

Salon süslenmişti…

Bir tatil beldesi, akşamın turuncu suskunluğunda…
Gün batarken deniz mor bir mendil gibi dalgalanıyordu
ve ben yalnız bir şezlongda geçmişi kurcalıyordum.
Tam o sırada…
Geldiler.
Hepsi.

Bugün kalbimde değil,
bir hastane bekleme salonunda oturdum.
Kalbim hâlâ tek sandalyeydi,
ama onlar yine 13 geldiler.
Saat akşam altıydı.
muayene sırası değil,

Saklambaç oynar gibi,
İlk bakışta kaybolur gözlerin.
Bir adım ileri, bir adım geri,
İçimde bir oyun, aradıkça seni.

Saklanırsın bir köşede,