Metin Kirazlı Şiirleri - Şair Metin Kirazlı

ben kendime mecburum bilemezsin
gölge gibi düşerim kendi izime
konuşmam çoğu zaman, dinlerim
bir rüzgâr eser içimden, kimse bilmez

ben kendime mecburum bilemezsin

Ben seni ilk defa
nefes alırken değil,
nefesimi tutarken sevdim.
Avuç içime düşen o minik elinle
koca bir hayat başladı içimde.
Gözlerin açıldığında

Bir gün hayalimde toplandılar hepsi,
Oturdular tek tek,
salondaki koltuklar bile şaşırdı bu kalabalığa.
Adlarını anmak bile
yoklamada eski günleri çağırmak gibiydi.

Bir eski defter gibi kapanmışım,
Sayfalarım sararmış, kenarları buruşuk.
Ne zaman okusan, eksik bir harf çıkar,
Unutulmuş bir dize gibi kalmışım,
Bir zamanlar sevilen ama artık hatırlanmayan.

Bir sabah uyanınca fark ettim:
Dün gece düşlerimi çalmışlar.
Yastığın altında rüya izi kalmamış,
Sanki hiç umut etmemişim gibi.

Kapı kilitliydi,

Bugün sabah beni sıraya aldılar,
Bir dosya numarası gibi hissettim.
"Ruhum kayıp" dedim,
"Üç nüsha dilekçe getir" dediler.

Kimliğimi sordular,

Bir kere bastım "start" tuşuna,
Sonrası kopyala – yapıştır hayatım.
Yüreğim bir evrak gibi çoğaldı,
Ama hep sol üst köşesi biraz eksikti.

Beni ilk kim taradı bilmiyorum,

Kendi suretime bakmamak için
Gökyüzüne çevirdim yüzümü.
Uyku, bana küs.
Rüyalar ise başka bir postacının çantasında.

Kapım çalınmıyor artık.

Geceyi giydim bu akşam,
Üzerimde yıldız desenli bir hüzün,
Ay, yakama iliştirdi kendini.
Sanki eski bir sevgilinin suskun elbisesi

Sokak lambalarıyla göz göze geldim,

Ayrılık, valiz değil ki
Bir bavulun içine sığmaz mesela.
O; evin duvarlarına sinen
suskunluk kokusunu götürebilir misin yanında.
.
Sen giderken,