Metin Erk Şiirleri - Şair Metin Erk

Kapıdan girince babam,
Dünyam aydınlanırdı
Herşeyim. o olurdu
Karşımda bir dağdı
Tek kişilik bir ordu,
Ben küçük neferi.

Ben mi?
Her gün çökmekte,üzülmekteyim.
Tutamla saç dökülmekte,
Sevdam,kavgam,,hasretim yüzünden,
Gelmedik kalmayan başımdan.

Öyle apansız,
Öylesine hoyratça,
Öyle davetsiz girdin ki can evime.
Çaresiz,
Medetsiz kaldım.

Sevdasını gönlüme,
Dünyama sığdıramadığım,
Kolay değil bu devirde,
İnsan olmak.
Umut dolu olmak hele.
Zora yakın sevdalım.

Sevmek garip şey,

Doğmak gibi hani.

Ya da Ölmek gibi yani.

Gözlerin firari,gönlün kaçakta.
Bekle diyorsun ya bana,
Gün degil.ay degil
Hasret yillarla
Bu ne bitmez çile be.
Vuslat sırat'da

Canım anam Harfleri bilirdi
Okuyamazdı.
Zaman bulduğunda namazını kılardı.
Her kıbleye koyduğunda seccadeyi
Duasını ederken açıp ellerini

Demek öyle!
Hiç bir söze gerek duymadan,
Hiç bir şey bırakmadan,
Kaçar gibi kendinden,
Ve ardına baka baka,
Çekip gittin,

Dert çektirme yeter.
Belki çıkmam yarına.
Al güzelim kalbine,
Katlanırım ahına.

11.02.2020

Elimden gelse,
Derim ki bulutlara;
Dökün yağmurlarınızı toprağa.
Hayat fışkırsın doğaya